Αναστασία Ζαννή: «Είχα ανωριμότητα στα προσωπικά μου»

«Στην περίπτωση μου έδρασε καταλυτικά ο θάνατος του πατέρα μου, το 2008. Ήταν νέος και πολύ δυνατός. Ξαφνικά τον είδα να καταρρέει. Όταν πέθανε, ένιωσα πως από έφηβη έγινα γυναίκα. Ίσως επειδή ένιωσα την ανάγκη να 11 άρω ευθύνες πάνω μου, ευθύνες που μέχρι τότε τις μοιραζόμουν μαζί του. Όλες μου οι επιλογές, και στη δουλειά και σης σχέσεις μου, ήταν ή για να τον ευχαριστήσω ή για να τον εκνευρίσω. Όταν έφυγε, ένιωσα ότι αποδέχομαι περισσότερο τον εαυτό μου. Παρόλο που ήταν ο ήρωας μου και το ν θαύμαζα πάρα πολύ, αισθάνθηκα να απελευθερώνομαι με έναν όμορφο τρόπο. Έκανα καλλιτεχνικό επώνυμο το όνομα του "Μακρυνικόλα" είναι το κανονικό μου και άρχισα να υπογράφω "Ζαννή" από τον "Γιάννης", όπως τον έλεγαν και σιγά σιγά τον συναντώ στα όνειρα μου. Για παράδειγμα, μου έλεγε "θέλεις να γίνεις τραγουδίστρια; Και πού θα εμφανιστείς, στο Carnegie Hall;» και ξαφνικά τον θυμήθηκα όταν ήμουν στη σκηνή. Ή "θα κάνεις παρέα με κανέναν τζαζίστα από τη Νέα Ορλεάνη;" κι όντως αυτό συνέβη. Όσο μεγαλώνω, επιστρέφω στην αρχή, στην αγνότητα και την ειλικρίνεια των νεανικών μου ονείρων. Με την ειλικρίνεια ανοίγεις πόρτες. Με την αλήθεια ανακαλύπτεις τον εαυτό σου» τόνισε στο People η Αναστασία Ζαννή.

«Ελευθερία ή πειθαρχία;» είναι το δίλημμα πολλών καλλιτεχνών. «Παρόλο που ως τενίστρια ήμουν πειθαρχημένη, με την ευρύτερη έννοια της ελευθερίας έχω θέμα. Ακόμα και στις σχέσεις μου ήμουν επιφανειακή. Δυσκολευόμουν να περάσω σε ένα δεύτερο επίπεδο, να συνδεθώ σοβαρά, να αγαπήσω. Είχα ανωριμότητα στα προσωπικά μου. Ελπίζω αυτό να αλλάξει στην Αμερική».