Στασινοπούλου: «Το θέατρο στην Ελλάδα βλέπει τη γυναίκα ως διακοσμητικό στοιχείο»
Η τελευταία θεατρική δουλειά της Τιτίκας Στασινοπούλου ήταν το «La Strada» με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.
Είχε δώσει μια συνέντευξη τότε, όπου τη ρώτησαν γιατί έχει τη φήμη του δύσκολου συνεργάτη και χωρίς περιστροφές απάντησε: «Γιατί το θέατρο στην Ελλάδα βλέπει τη γυναίκα ως διαδικαστικό ή διακοσμητικό στοιχείο κι εγώ δεν συμφωνώ με αυτό». Και συμπληρώνει: «Τότε μου είχε γίνει η ερώτηση γιατί δεν κάνω μιούζικαλ και είχα απαντήσει γιατί δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε εραστή επιχειρηματία! Να που μετά από 40 χρόνια καριέρας μου έγινε η πρόταση τόσο από την Ελένη Κούρκουλα όσο και από τον σκηνοθέτη της παράστασης Δημήτρη Λιγνάδη, που τον θεωρώ ξεχωριστό ταλέντο στις σκουρόχρωμες εποχές της τέχνης. Το έργο, δε, είναι σύγχρονο και διαθέτει μηνύματα που τα έχουμε όλοι ανάγκη». «Στο πρώτο ραντεβού που κάναμε η Ελένη Κούρκουλά με συμβούλευσε καλοπροαίρετα να χάσω κάποια κιλά. Το έκανε για το καλό μου, παρότι ανθίσταμαι στον ρατσισμό ενάντια των χοντρών. Ο Λιγνάδης από την άλλη, μου είπε: "Έμενα, Τιτίκα, δεν με νοιάζουν τα κιλά. θέλεις να αδυνατίσεις; Κάν' το! Δεν θέλεις; Πάλι ΟΚ. Εμένα με ενδιαφέρει να παίξεις καλά"» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Η αλήθεια είναι ότι η Τιτίκα Στασινοπούλου έμεινε μουδιασμένη μπροστά στην πρόταση. Δεν γνώριζε τόσο καλά το μιούζικαλ που παίζεται με επιτυχία σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Όταν της έστειλαν την ταινία και το είδε, τότε είπε αμέσως το ναι. «Υποδύομαι τη γιαγιά του Billy Eliot. Έναν ρόλο με τον οποίο είμαι απολύτως συμβιβασμένη. Είμαι γιαγιά και στην προσωπική μου ζωή και χαίρομαι καθότι του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου. Δεν έχω πρόβλημα με την ηλικία, μια και αυτή δεν ταυτίζεται με τον χρόνο, την ύπαρξη του οποίου αμφισβητώ. Μεγαλώνουμε μέσα σε κοινωνικά κλισέ και απαγορευτικά, μέσα σε πλαίσια που μας πασάρουν και με ρατσιστικά "πρέπει", κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνη. Από την άλλη, το θέμα είναι να μεγαλώνουμε χωρίς να ευτελίζουμε την πραγματικότητα μας. Δεν θα -κάνω σήμερα πράγματα που έκανα 30 χρόνια πριν. Δεν έχει σημασία αν μπορώ να τα κάνω. Δεν θα τα κάνω γιατί δεν πρέπει να τα κάνω. Όταν βλέπω κάποιες κυρίες μεταξύ ογδόντα και τάφου να μου βγαίνουν με τουαλέτες σχεδόν ημίγυμνες λες και είναι κοριτσάκια μετά από άπειρες ώρες στο χειρουργικό τραπέζι με πιάνει θλίψη. Όχι αγάπη μου, όχι έτσι. Καθένας πρέπει να μεγαλώνει με την αξιοπρέπεια και την αγάπη αυτού που κουβαλάει».