Αλέξης Γεωργούλης: «Πιστεύω πως δεν υπάρχει αλήθεια»

«Αισθάνομαι πως είμαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, που είναι μεν non-stop, αλλά μου βγαίνει αβίαστα. Μπορεί η ένταση να είναι αυξημένη, αλλά δεν τη νιώθω ως πίεση. Τη «μεταφράζω» σε εγρήγορση» δήλωσε στο people και συνέχισε για την ταινία «Μαριονέτες» όπου πρωταγωνιστεί: «Συμμετείχα λίγο και στη συγγραφή, στο χτίσιμο του χαρακτήρα του ήρωα. Όταν μελετάς ένα ρόλο, το επάγγελμα είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της σκιαγράφησής του. Προσπαθείς να μην πιάσει το στερεότυπο. Γιατί έτσι βγαίνει περισσότερο «ο τύπος» παρά ο χαρακτήρας. Προκειμένου να το αποφύγεις, μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός δημοσιογράφου. Έτσι αντιλήφθηκα τη δύναμη που μπορεί να έχει ένας δημοσιογράφος, χωρίς να είναι απαραίτητα διαπλεκόμενος ή φτασμένος. Αλλά και την κόντρα που μπορεί να υπάρχει με τους αστυνομικούς, για παράδειγμα. Οι δημοσιογράφοι θέλουν να αποκαλύψουν και να μεγεθύνουν ακόμη και το παραμικρό και οι αστυνομικοί να το αποκρύψουν. Από εκεί ξεκινά και μια κόντρα. Ουσιαστικά, τα ιδία εργαλεία χρησιμοποιούν και οι δύο». Θα μπορούσε να είναι δημοσιογράφος; «Μου αρέσει. Ειδικά όταν ο δημοσιογράφος είναι ανεξάρτητος και μπορεί να μιλήσει στον κόσμο, δεν διαφέρει και πάρα πολύ από αυτό που κάνει ένας καλλιτέχνης. Μόνο που ο δημοσιογράφος κάνει ντοκιμαντέρ και όχι ταινία. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου, πάντως, θεωρητικά είναι πολύ ωραίο. Έχεις ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο και με τα γεγονότα. Γίνεσαι μάρτυρας της λειτουργίας της κοινωνίας. Πιστεύω, βέβαια, πως τα πράγματα δεν είναι όπως ακούγονται στη θεωρία, για να πάμε και στην υπόθεση της ταινίας». Το μότο της ταινίας είναι «Μπορείς ν’ αντέξεις την αλήθεια;» Ο ίδιος την αντέχει; «Πιστεύω πως δεν υπάρχει αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του οπτική γωνία για να βλέπει τα πράγματα. Η αλήθεια είναι η υποκειμενική άποψη των πολλών. Βέβαια, δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο. Επειδή στη συνέχεια το όλο σύστημα γίνεται πιο πολύπλοκο, υπάρχουν και οι διάφορες αποχρώσεις. Για παράδειγμα, μπορεί ο κόσμος να πιστεύει πως κάτι είναι γκρι προς το μαύρο, αλλά εσύ να θεωρείς πως είναι γκρι προς το άσπρο. Αυτό μπορεί να σου δώσει περισσότερη ενέργεια επιχειρηματολογώντας πως είναι το σωστό. Έτσι μπορεί να κάνεις τη διαφορά, γιατί παρουσιάζεις μια άλλη οπτική γωνία, στην οποία εσύ παρουσιάζεσαι πρωτοπόρος. Κι ενώ νιώθεις περιθωριακός κατά μια έννοια, κατά μία άλλη είσαι πρωτοπόρος»