Κλειώ Δανάη Οθωναίου: «Μεγάλωσα μέσα στο άγχος και στο φόβο μη με απορρίψουν»
H Κλειώ-Δανάη Οθωναίου μιλά για την τηλεόραση και για τα παιδικά της χρόνια.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια που είχες, σε εξέλιξαν ως άνθρωπο, με την έννοια ότι προσπαθείς να μην επαναλάβεις τα λάθη των γονιών σου;
Οι άνθρωποι που έχουν περάσει δύσκολα, ωριμάζουν πριν την ώρα τους. Αυτό έχει πολλά θετικά, αλλά έχει και πάρα πολλά αρνητικά. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το πόσο τραυματίζεται ένα παιδί όταν μεγαλώνει υπό τέτοιες συνθήκες και πόσο φοβισμένο και ανασφαλές γίνεται στο μέλλον. Μετά, χρειάζεται να κάνει τρομερή δουλειά με τον εαυτό του, προκειμένου να βρει τις ισορροπίες του και την πίστη του στους ανθρώπους.
Ποια είναι, σήμερα, η σχέση σου μαζί τους;
Είχα πάρα πολλά χρόνια να μιλήσω με τον πατέρα μου. Μια μέρα, με ειδοποίησαν ότι έπαθε εγκεφαλικό. Έκανε καιρό να συνέλθει -τώρα είναι καλύτερα- και αρχίσαμε πάλι να μιλάμε. Άφησα τον εαυτό μου να παραδεχθεί πόσο μου είχε λείψει. Παρόλο που το παρελθόν είναι ένας μεγάλος πόνος, νομίζω πως έχω συγχωρέσει τους γονείς μου.
Γιατί τα είχες περισσότερο με τη μάνα σου;
Γιατί η μάνα είναι αυτή που σε προστατεύει. Περίμενα πολλά απ’ αυτήν. Οι γονείς μου, ήταν πολύ νέοι όταν με απέκτησαν. Έχω προσέξει πως και στην Κύπρο, πολλοί παντρεύονται σε μικρή ηλικία. Διαφωνώ κάθετα. Δεν πρέπει να παντρευόμαστε νέοι, γιατί δεν έχουμε προλάβει να διαμορφώσουμε την προσωπικότητά μας.
Με τη μουσική, ποιος ασχολιόταν και άρχισες πιάνο στην ηλικία των 5 ½ ετών;
Η γιαγιά, η Κλειώ. Η αλήθεια είναι πως ήμουν πάρα πολύ καλή πιανίστρια. Θα μπορούσα να ασχοληθώ σοβαρά με το αντικείμενο. Ακόμη παίζω και πολλοί θεωρούν ότι είμαι καλή. Ο άντρας μου, ο οποίος είναι διευθυντής ορχήστρας, πολλές φορές με ρωτάει γιατί δεν δίνουμε ένα ρεσιτάλ.
Γιατί δεν το κάνεις;
Η πίεση που εισέπραξα από πολύ νωρίς στο να κάνω καριέρα στη μουσική, μου βγήκε σε αντίδραση. Κλώτσησα σαν το γαϊδούρι. Ήθελα να πάω κόντρα στον πατέρα μου, ο οποίος επειδή δεν ασχολήθηκε με το πιάνο, όπως ήθελε η μάνα του, το φόρτωσε σε μένα. Όλα ψυχαναλυτικά τα σκέφτομαι.
Παρόλα αυτά, πώς ήταν να δίνεις ρεσιτάλ, στην ηλικία των 7 ετών;
Τα χέρια μου, μέχρι να ακουμπήσουν το κλαβιέ, έτρεμαν. Νόμιζα πως δεν πατούσα σωστά ούτε μια νότα. Ο λόγος που σταμάτησα το πιάνο, ήταν επειδή φοβόμουν να παίξω μπροστά σε κοινό. Μεγάλωσα μέσα στο άγχος και στο φόβο μη με απορρίψουν. Γι’ αυτό και μου κάνει τρομερή εντύπωση, το πώς ανεβαίνω πάνω στη σκηνή. Βέβαια, στις πρεμιέρες, σχεδόν αρρωσταίνω μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα. πηγή:Down Town