Ελένη Ράντου: «Όλοι έχουμε φάει τα δικά μας bullying»

Η Φιλουμένα, μια πόρνη που ήθελε να γίνει νόμιμη σύζυγος, και η ίδια η Ελένη, γεννημένη και μεγαλωμένη στο Αιγάλεω από μια εργατική οικογένεια, που έπρεπε να αποδείξει την πνευματικότητά της σε έναν άλλο χώρο. «Έχω τη λαϊκότητα της Φιλουμένας, το θάρρος της, έχω κάνει μια παράλληλη διαδρομή, έχω πέσει, έχω σηκωθεί, είναι σαν να μιλάει για τη δική μου ζωή. Αν έχεις ξεκινήσει από μια άλλη στάθμη και έχεις βρεθεί αλλού, εκεί που δεν έμοιαζε ότι θα μπορούσες να βρεθείς, αυτό είναι ένας διαρκής αγώνας για να βρεθείς στο κέντρο των πραγμάτων. Και ναι, ο ρατσισμός είναι κάτι που έχω βιώσει. Ο κύκλος που με είδε με ένα μάτι καχύποπτο ήταν ένας κύκλος διανοουμενίστικος ‒όχι διανοούμενων‒, ένας κύκλος θεάτρου γνώσης, ένας κύκλος σκηνοθετών που θεωρούσε ότι μια τόσο έντονα τηλεοπτική περσόνα δεν μπορεί να είναι και καλή ηθοποιός. Στα πρώτα μου, πάλι, χρόνια ο ρατσισμός ήταν πώς μπορεί η κοπελίτσα από το Αιγάλεω να είναι και ένα κορίτσι μορφωμένο και ένα άτομο πνευματικό χωρίς να είναι σοβαροφανές. Όλοι έχουμε φάει τα δικά μας bullying. Γενικά, η κοινωνία αισθάνεται καλά αν σε βάλει σε ένα συρτάρι και ξέρει ποιο θα ανοίξει και από πού θα πεταχτείς. Όταν ανοίγει ένα συρτάρι και εσύ πετάγεσαι από ένα άλλο, σοκάρεται, γιατί θέλει τα πράγματα τακτοποιημένα. Εγώ, ως θεατρική πορεία, ξεπήδησα από ένα συρταράκι, όπου ήμουν μια νόστιμη κοπέλα, μετά έφυγα από αυτό και έκανα θεατρικές παραγωγές, μετά έφυγα και από εκεί κι έκανα έργα που είχαν περισσότερη ανησυχία και έπρεπε να αποδεχτούν ότι δεν θα κάνω λαϊκά πράγματα. Μετά άρχισα και να γράφω, οπότε αυτό ήταν ένα ακόμα σοκ. Τους ξεγλιστρώ γιατί δεν είμαι το προφανές και εκεί έρχεται ο ρατσισμός. Όταν βλέπω ότι το περιβάλλον με τακτοποιεί, θέλω να πάρω τις βαλίτσες μου και να αλλάξω ράφι» τόνισε στο People.