Σπύρος Παπαδόπουλος: «Είμαι φανατικός του μέτρου στη κωμωδία»

Ποιο είναι το πρωταρχικό στοιχείο, τελικά μετά από τόσα χρόνια, για να παίξεις καλά τη κωμωδία; Είναι η φυσικότητα; Το “timing” ατάκας; H συναίσθηση της τραγικότητας του ήρωα που λέει έξυπνες ατάκες;

«Το τελευταίο που είπες! Εγώ έτσι αντιμετωπίζω τη κωμωδία. Πλησιάζω τον ήρωα και προσπαθώ να έρθω στη θέση του, ως πάσχων πρόσωπο. Αν στη κωμωδία δεν δεις τη πλευρά του ρόλου που υποφέρει και απλώς λες αστειάκια, τότε δεν είναι κωμωδία, δεν είναι θέατρο! Δεν είναι υποκριτική. Θαρρώ, πως υποκριτική είναι, όσο αστείος είσαι, τόσο ταυτόχρονα θύμα να αισθάνεσαι. Ένας σπουδαίος άνθρωπος του θεάτρου έλεγε πως, “στη κωμωδία υπάρχει πάντα ένας που ρίχνει μια κλωτσιά και ένας που τη τρώει. Μας ενδιαφέρει πάντα αυτός που τη τρώει”».

Στη κωμωδία πάντα είχατε το μέτρο. Κάτι που δεν είναι εύκολο! Φαντάζομαι αβίαστα μπορεί να αφεθείς στα ευφρόσυνα γέλια μιας γεμάτης πλατείας θεάτρου.

«Είμαι φανατικός του μέτρου στη κωμωδία. Πολλές φορές, μου λένε συνάδελφοι που έχουν κακοπάθει από συνεργασίες με παλαιότερους “ρε παιδί μου, ας άφηνες εδώ μια παύση, να γελάσει και να χειροκροτήσει περισσότερο ο κόσμος”. Εγώ προσπαθώ αυτό, να μη γίνει. Να μη συμβεί. Είναι πολύ σημαντικό να μη κάνω παύση για να πέσει ένα γέλιο και να πω μια άλλη ατάκα μετά. Γιατί, ο θεατής φεύγοντας, δε θεωρώ πως μετρά πόσες φορές γέλασε και τις συγκρίνει με άλλη κωμωδία. Κάνουμε αυτό το λάθος οι ηθοποιοί. Εγώ, ομολογώ, δεν το κάνω. Δεν πιστεύω στα πολλά “τραβηγμένα” γέλια και χειροκροτήματα. Αυτά είναι κατάλοιπα παλαιότερων ηθοποιών».

Πηγή:outnow