Σταμάτης Φασουλής: «Έφαγα αµέτρητα χαστούκια από αυτούς που πίστεψα για φίλους µου και δεν ήταν»

Τι θα κράταγες στον «σκληρό δίσκο» σου αν έπρεπε να διαγραφούν πολλές µνήµες;

«Τα παιδικά µου χρόνια. Αυτά είναι η κιβωτός µου, αυτή είναι η στέρνα µου, αυτή είναι η αποθήκη µου. Και τρώω ακόµα εξ αυτών των ετών... Χρόνια γεµάτα φως, ευτυχία. Οταν µου λένε τη λέξη «ευτυχία», εκεί πάει το µυαλό µου. Ίσως αυτό µε έφερε σε αυτό το έργο και στον ρόλο αυτό του Αντρέ, που ξαναγίνεται παιδί».

Τι άλλο θα διέσωζες;

«Τα αγαπηµένα µου πρόσωπα, τον Οιδίποδα, το «Αναζητώντας τον χαµένο χρόνο» και τον Σολωµό, δύο δίσκους του Μότσαρτ, δύο του Χατζιδάκι, ένα ρεµπέτικο. Είµαι όλα αυτά»!

Τι θα έσβηνες µε ευκολία από τον δίσκο σου;

«Τα χρόνια του σχολείου που µε καταπίεσαν, τα χρόνια του Ναυτικού που µου άφησαν ένα σύννεφο, κάποιες συνεργασίες ανούσιες...»

Σου γύρισαν την πλάτη άνθρωποι που έχεις στηρίξει πολύ όλα αυτά τα χρόνια;

«Το έκαναν, αλλά βαριέµαι να ασχοληθώ».

Πώς αντέδρασες σε «χαστούκια» που ήρθαν;

«Παλιά αντιδρούσα εκκωφαντικά. Τώρα πια αδιαφορώ. ∆εν καταδέχοµαι να δίνω σηµασία σε αυτά. Ίσως γιατί έµαθα να ζω µε αυτά. Τα περιµένω. Τότε δεν τα περίµενα τόσο έντονα».

Κι από φίλους έφαγες «χαστούκια»;

«Κυρίως από «φίλους» - σε εισαγωγικά βάλε το φίλους... Έφαγα αµέτρητα από πολλούς από αυτούς που πίστεψα για φίλους µου και δεν ήταν».

Πηγή: Real