Μουτσινάς: «Υπάρχει μέσα μου μία τεράστια τρύπα. Κανείς δεν μπορεί να την κλείσει. Ζω με αυτή»
Τα χρόνια της κρίσης έχουν αλλάξει τον Νίκο Μουτσινά και η απώλεια τον έχει κάνει να ζει με ένα σκοτάδι μέσα του.
«Υπάρχει άνθρωπος που να μην άλλαξε; Όταν πια βρίσκεσαι κάπου εκεί γύρω στα σαράντα δεν μπορείς να θεωρείς πως θα είσαι πάντα νέος, ωραίος και της λογικής «γλέντα τη ζωή, όλοι δύο μέτρα παίρνουν γη»! Το οφείλουμε και στον εαυτό μας, αλλά και σε όλους τους άλλους το να ξέρουμε πού βρισκόμαστε, τι συμβαίνει γύρω μας» τόνισε στο TV Έθνος.
-Από την άλλη μεριά βέβαια βιώνουμε έντονα την επανάσταση του καναπέ...
«Για τον καναπέ μάς προετοίμαζαν εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν ηγέτες. Εγώ που δεν το 'χω με τους δρόμους, τις πορείες και με όλα αυτά, αν εμφανιζόταν κάποιος που κατάφερνε να με κάνει να πιστέψω στο όραμά του και στον δρόμο, θα κατέβαινα και θα φώναζα και την τζαμαρία κανενός υπουργείου θα έσπαζα. Οχι με την έννοια της αναρχικότητας, αλλά με την έννοια της αντίστασης, της διαφωνίας, της επανάστασης. Όμως, λείπει η αισιοδοξία, λείπει η ελπίδα και ένας ολόκληρος λαός είναι στο σκοτάδι...»
-Νιώθεις ότι βρισκόμαστε στο σκοτάδι;
«Ακριβώς και όλη αυτή η κατάσταση έρχεται να κουμπώσει απόλυτα και με το σκοτάδι που έχω μέσα μου.»
-Αυτό έχει να κάνει και με απώλεια της μητέρας σου;
«Νιώθω πως υπάρχει μέσα μου μία τεράστια τρύπα... Μία τρύπα την οποία κανείς δεν μπορεί να κλείσει και με την οποία πρέπει να μάθω να ζω για πάντα.»
-Πολλοί λένε πως η ενηλικίωση στη ζωή μας έρχεται όχι στα 17, αλλά όταν χάνουμε τον γονιό μας...
«Έτσι είναι... Ενηλικιώνεσαι όταν αναγκάζεσαι να αποχωριστείς τις λέξεις και τον ήχο των λέξεων εκείνων που έμαθες να τις λες από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Όταν δεν μπορείς να πεις ποτέ ξανά τις λέξεις εκείνες που έμαθες να λες σχεδόν από τη στιγμή που γεννήθηκες. Αισθάνομαι, λοιπόν, λόγω της φυγής της μητέρας μου μια απέραντη ερημιά, μια εγκατάλειψη, μια ορφάνια κι ας έχω τον πατέρα μου. Αυτό που έχετε οι γυναίκες-μάνες είναι μια τεράστια δύναμη. Ο ρόλος της μάνας είναι αναντικατάστατος. Είναι κεντρικός, είναι καθοριστικός. Αυτήν την εποχή νιώθω μια απέραντη μοναξιά και ένα απίστευτο κρύο στην καρδιά μου και με πονά πολύ αυτό.»