«Σήμερα, δεν έχω… μία και περιμένω την τιμητική σύνταξη του υπουργείου Πολιτισμού»

Ο λόγος για την Πόπη Αστεριάδη, η οποία περιμένει πώς και πώς να πάρει την τιμητική σύνταξη από το υπουργείο πολιτισμού για να τα βγάλει πέρα...

Με την Καίτη Χωματά, που θεωρούνταν το «αντίπαλον δέος» σου, είχατε όντως ανταγωνισμό;

«Η Καίτη ξεκίνησε δυο χρόνια πριν από εμένα με το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» του Γιάννη Σπανού και τη θαύμαζα. Καθεμιά είχε τη δική της προσωπικότητα και μεταξύ μας δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Εγώ δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστικό άτομο. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι είχαμε βγει παρέα με τις μαμάδες μας για φαγητό. Όταν αρρώστησε, έπαθα την πλάκα μου, αλλά είχε πολλή δύναμη μέσα της και γι’ αυτό το πάλεψε τόσα χρόνια».

Πέρασες δύσκολες στιγμές;

«Εμένα δε μου άρεσαν τα μεγάλα μαγαζιά, στα οποία πήγα μετά το τέλος των μπουάτ. Εκεί, κάποιοι μαγαζάτορες σου επέβαλλαν – τάχα για δημόσιες σχέσεις – να πηγαίνεις να κάθεσαι στα τραπέζια πελατών, ενώ δε μου άρεσε επίσης το ότι στους τραγουδιστές πετούσαν λουλούδια. Είχα μάθει αλλιώς στις μπουάτ, με τον κόσμο, να έρχεται με ένα λουλουδάκι στο χέρι και να σου το προσφέρει με πολλή αγάπη, όχι να στο πετάει στη μούρη. Άσε που σε ένα μαγαζί στη Βέροια, όπου σπάγανε πιάτα, μου πέταξαν ένα ποτήρι, το οποίο μου έσκισε το πόδι. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι και, μόλις με πήραν τα αίματα, λιποθύμησα. Πάντως, την περιφέρεια τη λατρεύω. Έχω περάσει καταπληκτικά. Για παράδειγμα, σε ένα μαγαζί στη Ζάκυνθο, ο κόσμος, που ήταν μια μεγάλη παρέα και τραγούδαγε μαζί μου, πέταγε χαρτοπετσέτες».

Την κυνηγούσες τη δουλειά σου;

«Κοίτα, το σταριλίκι δεν το είχα. Δεν κυνηγούσα τις φωτογραφίες και τα λοιπά για να είμαι στο πρόσωπο της επικαιρότητας. Θα μπορούσα να... χωνόμουν και να κέρδιζα περισσότερα πράγματα, αλλά δεν το έκανα. Ωστόσο είμαι πολύ ευχαριστημένη από συναδέλφους μου και από ανθρώπους των μέσω ενημέρωσης. Και, βέβαια, έχω εισπράξει συγκινητική αγάπη από τον κόσμο με πολλές εκδηλώσεις θαυμασμού».

Έβγαλες χρήματα;

«Όχι! Κι αυτό γιατί δε δούλευα συνέχεια, ενώ στις μπουάτ δεν υπήρχαν τα μεγάλα νυχτοκάματα, που έπαιρναν τα μπουζούκια. Μετά χώρισα, το 1981, και τα έβγαλα πέρα μόνη μου με δυο παιδιά. Δηλαδή, σήμερα, δεν έχω... μία και περιμένω την τιμητική σύνταξη του υπουργείου Πολιτισμού».