Ντενίση: «Οι πολιτικοί φροντίζουν ο λαός να διασκεδάζει με χαμηλού επιπέδου πράγματα»

Τι είναι αυτό στο έργο τελικά που αγγίζει τόσο τον θεατή; Γιατί εγώ δεν έχω ξαναζήσει τέτοια εμπειρία. Δέκα λεπτά οι θεατές να κλαίνε και να χειροκροτούν...

«Δεν είναι μόνο η παράσταση. Είναι το θέμα. Είναι η Ελλάδα. Είναι η στιγμή, που είμαστε όλοι ευαισθητοποιημένοι και πονάμε για τη χώρα μας».

Πώς γίνεται, αμόκ, να 'μαστε πάλι στα ίδια και να ταυτιζόμαστε με το 1922;

«Μα τίποτα, δυστυχώς, δεν άλλαξε. Ίδια είναι η στάση των Ευρωπαίων, κοντά τα συμφέροντα τους, ίδια η τουρκική πολιτική -καλή για τους ίδιους-, ίδια όμως και η φαγωμάρα εδώ. Η διχόνοια καλά κρατεί, μα και τα λάθη των κυβερνήσεων. Και η αισιοδοξία του λαού μας, πως «έλα, μωρέ, τίποτα δεν θα πάθουμε». Εκεί πατάνε και οι ξένοι και μας χειρίζονται όπως τους βολεύει. Τώρα με το προσφυγικό θα έπρεπε να διεκδικήσουμε τα πάντα. Δε διεκδικούμε, όμως, όταν πρέπει. Όλα τα θυμόμαστε πολύ αργότερα».

Δηλαδή;

«Δηλαδή δε διεκδικήσαμε τις περιουσίες των Μικρασιατών, δε διεκδικήσαμε αποζημιώσεις για τον πόλεμο του ’40, γιατί μετά είχαμε Εμφύλιο, δε μιλήσαμε όταν άρχισαν να μπαίνουν ταμπέλες «Μακεδονία» στα Σκόπια και άλλα πολλά...».

Άρα φταίει και ο λαός ή μόνο οι πολιτικοί του;

«Ο λαός τους βγάζει. Αλλά και αυτοί φροντίζουν να μένει απαίδευτος ο λαός, να διασκεδάζει με χαμηλού επιπέδου πράγματα και να μένει στα ίδια. Μόνοι μας πρέπει να αλλάζουμε. Πιστεύω στο «μην κοιτάς τι κάνει το κράτος για σένα, κοίτα τι κάνεις εσύ για το κράτος»».

Εσύ θα ήθελες να ασχοληθείς με την πολιτική;

«Κατά καιρούς, μου έχουν γίνει διάφορες προτάσεις, τις οποίες και δεν αποδέχτηκα θεωρώντας ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να έχει φωνή ανεξαρτησίας και να στέλνει το μήνυμά του παντού, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων. Με ενοχλεί, άλλωστε, όταν κάποιοι καλλιτέχνες αποδεικνύονται εντέλει πέραν του δέοντος συστημικοί, προκειμένου να εξασφαλίζουν οφίτσια και κρατικές επιχορηγήσεις».