Η Γωγώ Μπρέμπου μιλάει για τον ρόλο της ως Γκάμπυ!
Η ταλαντούχα Γωγώ Μπρέμπου είναι μία από τους τρεις ηθοποιούς που ερμηνεύουν την «Γκάμπυ», την ηρωίδα της ομώνυμης παράστασης που ανεβαίνει στο Νέο Θέατρο «Βασιλάκου». Πρόκειται για την ιστορία μιας αντισυμβατικής γυναίκας που πλάνεψε τους άντρες και είναι εμπνευσμένη από το βιβλίο της Γαβριέλα Ουσάκοβα «Η ζωή μου» και από ήρωες των χρονογραφημάτων του Νίκου Τσιφόρου. Η ηθοποιός μιλάει με πολλή αγάπη για αυτόν τον ρόλο της...
Αν η «Γκάμπυ» ήταν υπαρκτό πρόσωπο, τι θα σκεφτόταν βλέποντας την παράσταση;
«Αυτό που θα ήθελα, θα ήταν να γελάσει... Στόχος, εξάλλου, κάθε προσωποκεντρικής παράστασης είναι να δικαιώσει το πρόσωπο. Να αποκαλύψει στο κοινό όσα δεν φαίνονται. Κρυφές πτυχές μιας προσωπικότητας που, πέρα από ιδιότητες και στερεότυπα, την κάνουν μοναδική. Οι επαγγελματίες του έρωτα χαρακτηρίζονται ολοκληρωτικά από το επάγγελμά τους. Ως πρόσωπα παύουν να υπάρχουν για τους πολλούς. Κανείς, όμως, δεν είναι μόνο ένας. Ή, τουλάχιστον, ο ένας που βλέπουν οι άλλοι».
Ποια σκηνή του έργου σε συγκίνησε παράξενα και γιατί;
«Πρωτοδιαβάζοντάς το, στάθηκα στον μονόλογο που λέγεται «Μέρες αργίας». Μια υπέροχη σύνθεση κειμένων του Τσιφόρου που χρησιμοποιείται για να περιγράψει η Γκάμπυ τη ζωή των άλλων, των «απολύτως κανονικών». Χωρίς να τους κρίνει».
Σε τι διαφέρει η «δική σου» Γκάμπυ από εκείνες των Άγγελου Παπαδημητρίου - Λίλας Μπακλέση;
«Στην παράστασή μας η Γκάμπυ βλέπει όλη τη ζωή της στη σκηνή. Τη Λίλα ως παιδί και νεαρή Γκάμπυ, ενώ τον Άγγελο ως Γκάμπυ λίγο πριν από το τέλος της. Η Λίλα είναι μια ανάμνηση κι ο Άγγελος ένα προαίσθημα».
Πώς επηρεάζει την ηρωίδα σου η κοινωνική και πολιτική πορεία της Ελλάδας από το 1930 ως το 1990;
«Μια αλληλοδιαδοχή περιόδων που φαίνεται με τα τραγούδια και τη μουσική, που τόσο ωραία ερμηνεύουν ο Άγγελος Παπαδημητρίου και τα πολύ ταλαντούχα παιδιά, οι περυσινοί απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης... Όπως όλοι εκείνοι που ζουν στο περιθώριο, σε ένα περιβάλλον που ορίζουν απολύτως οι ίδιοι, με δικούς τους κανόνες και νόμους, έτσι και η Γκάμπυ στο σπίτι της -κεκλεισμένων των θυρών- ζει τη δική της πραγματικότητα. Το ενδιαφέρον είναι πώς αυτή η πραγματικότητα απορροφά τους έξω κραδασμούς, μεταμορφώνοντάς τους στο δικό της σύστημα αξιών. Πράγμα που πάντα πληρώνεται ακριβά».
Στη σκηνή βρίσκεσαι αντιμέτωπη με τον «εαυτό» σου σε μικρότερη αλλά και μεγαλύτερη ηλικία. Αν συνέβαινε στη Γωγώ αυτό, πώς θα το αντιμετώπιζε;
«Με χιούμορ, περιέργεια και συμπάθεια όσον αφορά τη μεγαλύτερη ηλικία. Με το παρελθόν, που είναι η μικρότερη ηλικία, έχω ακόμα απόλυτη επαφή. Θυμάμαι τα πάντα κι έχουν όλα περάσει. Το παρελθόν, έτσι κι αλλιώς, δεν αλλάζει...».
Πηγή: Real
