Τόνια Σωτηροπούλου: «Δεν μπορώ να αρέσω σε όλους. Δεν κρύβω αυτό που είμαι»
Η Τόνια Σωτηροπούλου μιλά με περηφάνια για τους γονείς της. Από ποιον πήρε το χιούμορ της η ηθοποιός;
«Από τον πατέρα μου, ο οποίος έκανε και μιμήσεις. Είχε σπουδάσει υποκριτική, αλλά θεωρώντας ότι δε θα μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά του, έγινε γραφίστας. Ακόμη και σήμερα μιμείται τους φίλους μου. Εγώ, πάλι, έχω λατρεία και αγάπη για τη Μιμή Ντενίση και τη μιμούμαι. Είναι μεγάλη σταρ. Πάντως, δεν παίρνω στα σοβαρά τον εαυτό μου, γι' αυτό και δεν κομπλάρω να κάνω πλάκα στα social media. Διαχωρίζω τη δουλειά μου και το δημόσιο πρόσωπο. Κάνω μια φυσιολογική ζωή. Έχω μεν μεγάλα σχέδια για τη δουλειά, αλλά δεν είμαι δεμένη με υλικά αγαθά και δε μ' ενδιαφέρει απόλυτα η γνώμη των άλλων. Δεν μπορώ ν΄ αρέσω σε όλους. Δεν κρύβω αυτό που είμαι» τόνισε στο Hello.
-Η μητέρα σου κατάγεται από την Κύπρο;
«Ναι. Έφυγε από το χωριό της στα 16 της, για να δουλέψει. Είχε βαθιά επιθυμία να σπουδάσει, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί τα πράγματα ήταν περιορισμένα στο χωριό και τα κορίτσια δε σπούδαζαν. Στα 20 της ήρθε στην Αθήνα, εξαιτίας του πολέμου στην Κύπρο. Έπαιρνε τα βιβλία του μεγαλύτερου αδελφού της και τα διάβαζε. Τη θαυμάζω. Έχει τεράστια δύναμη. Στα 35 της γνώρισε τον πατέρα μου, ο οποίος είχε δύο γιους από τον προηγούμενο γάμο του, τους οποίους μεγάλωσε η μητέρα μου. Ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός μου, ο Γιάννης, είναι σήμερα 50 ετών και είμαστε πολύ καλοί φίλοι. Χάρη σ' αυτόν έχω και μια αδελφή, τη γυναίκα του, την Κατερίνα. Εγώ είμαι 28 ετών κι αυτοί είναι μαζί 27 χρόνια! Μαζί τους γνώρισα.»
-Πότε σου μίλησαν οι γονείς σου για τα ετεροθαλή αδέλφια σου;
«Οι γονείς μου έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να μου μιλήσουν στα πέντε μου, αλλά ως κακομαθημένο παιδί που ήμουν, δεν το αποδέχτηκα. Στα 13 μου πήγα στο χωριό της μητέρας μου, στην Κύπρο, κι ενώ περπατούσα μόνη με πλησίασε μια ηλικιωμένη κυρία η οποία με ρώτησε: «Τι κάνουν τα παιδιά του πατέρα σου;». Τη διόρθωσα λέγοντας της «Τα αδέλφια μου» κι εκείνη μου απάντησε: «Δεν είναι αδέλφια σου, δεν έχετε την ίδια μητέρα». Τραύμα μεγάλο για μένα. Τηλεφώνησα στη μητέρα μου κι εκείνη, με μεγάλη ψυχραιμία, μου είπε πως μου μίλησαν στα πέντε μου, αλλά δεν το αποδέχτηκα.»
