Γιώργος Καπουτζίδης: «Ήρθα και πάγωσα και κλείστηκα πολύ»

«Το ότι δεν έχασα τις σταθερές μου και αν θες τον ίδιο μου τον εαυτό, το οφείλω πρωτίστως στις ρίζες μου, στις Σέρρες, στους γονείς μου. Επίσης θεωρώ πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μη χάσω τον μπούσουλα και οι άνθρωποι που επέλεξα να είναι δίπλα μου. Παίζει σημαντικό ρόλο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που είναι κοντά στις ιδέες σου, κοντά σε αυτό που είσαι εσύ. Μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, από άλλες χώρες, από άλλες θρησκείες, όμως, αν έχεις την ίδια κοσμοθεωρία μαζί τους είναι ό,τι καλύτερο. Γιατί αν προσπαθείς να συμπορευτείς με ανθρώπους που ο ένας βρίσκεται τέρμα αριστερά και ο άλλος τέρμα δεξιά (και δεν το εννοώ το δεξιά και αριστερά με την πολιτική έννοια των λέξεων...) και χρειάζεται διαρκώς να παλαντζάρεις και να κάνεις το εκκρεμές για να τους φτάσεις, χάνεις τη δική σου ισορροπία» τόνισε στο TV Έθνος.

-Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδρομής υπήρξαν άνθρωποι που τους έχασες από δίπλα σου;

«Κάποιους ναι, τους έχασα από δίπλα μου και πρέπει να σου πω πως δεν έχω κανένα άσχημο συναίσθημα απέναντί τους. Ομως ένιωσα ότι ήμασταν μακριά ως νοοτροπίες, ως σκέψεις, ως ιδεολογίες. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, οι άνθρωποι που βρίσκονται πια κοντά μου και είναι οι φίλοι μου και το στενό μου περιβάλλον είναι άνθρωποι που αν τους βάλεις σε ένα δωμάτιο θα ταιριάξουν όλοι με όλους γιατί είναι κοντά. Είναι από διαφορετικούς χώρους, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά όλα, αλλά το... μωσαϊκό της ψυχής μας είναι το ίδιο.»

-Σε αυτό το ξεκαθάρισμα ένιωσες και την ανασφάλεια του αν σε προσεγγίζει ο άλλος γι’ αυτό που είσαι ή γιατί είσαι ο Καπουτζίδης και θα μπορούσες να του δώσεις μια θέση σε μια σειρά, σε ένα θεατρικό;

«Ευτυχώς, δεν είχα τέτοια έντονα περιστατικά δίπλα μου... Ομως, ως άνθρωπος γενικά είμαι επιφυλακτικός. Αυτό το είχα ανέκαθεν, από παιδί. Σκέψου λοιπόν, πως αν σου συμβεί ό,τι συνέβη σε μένα τι γίνεται...»

-Κλείνεσαι πολύ;

«Παγώνεις! Από αυτήν τη φάση πέρασα... Την εποχή που οι πάντες πίστευαν πως τα πάντα ήταν τέλεια για μένα, εκείνη την εποχή μετά το «Παρά Πέντε», έκαναν λάθος. Εκείνη η εποχή ήταν δύσκολη, παρά πολύ δύσκολη για μένα. Ένας άνθρωπος μοναχικός και επιφυλακτικός βρέθηκε να τον προσεγγίζουν εκατό άγνωστοι άνθρωποι την ημέρα. Άνοιγα το κινητό μου και δεν χωρούσαν άλλα μηνύματα στη θυρίδα μου. Δεν ήξερα τι να κάνω... Δεν ήμουν τόσο κοινωνικός για να κρατήσω τόση επαφή με όλους και για να μπορέσω να το διαχειριστώ έξυπνα και αποτελεσματικά.»

-Οπότε πάγωσες, όπως μου είπες...

«Ηρθα και πάγωσα και κλείστηκα πολύ. Ομως αυτό το κλείσιμο και αυτή η μοναξιά δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Η μοναξιά αυτή, το πάγωμα αυτό ήταν η πανοπλία μου για 'κείνα τα χρόνια.»