Γιώργος Σαμπάνης: «Δεν είδα ποτέ τη μουσική ως βιοπορισμό»

«Πρώτα απ’ όλα για να μπορώ να γράφω καλά. Από 17 ετών, τότε που ήμουν κανένας, το φοβάμαι, ότι κάποια στιγμή θα μου τελειώσει η έμπνευση. Όταν ερχόταν η στιγμή του χρόνου που δεν μπορούσα να γράψω ούτε νότα αισθανόμουν χάλια. Δεν ήθελα ούτε να μιλήσω. Δεν είδα ποτέ τη μουσική ως βιοπορισμό. Ίσως γι’ αυτό βιοπορίζομαι από αυτή. Δεν ήθελα να γίνω τραγουδιστής. Με έπεισαν να γίνω. Η εταιρεία που ήμουν τότε. Μου είπαν: “Είσαι ωραίος γκόμενος, γράφεις ωραία τραγούδια, πρέπει να σε βγάλουμε στη σκηνή”. Γέλασα. Μου φάνηκε αστείο το επιχείρημα. Μετά κατάλαβα ότι άλλο πράγμα είναι η μουσική, κι άλλο η βιομηχανία της μουσικής. Δεν είναι κακό αυτό. Πρέπει να υπάρχουν οι ορθολογιστές και οι καλλιτέχνες. Τα πρώτα-πρώτα χρόνια αναγκάστηκα να συμβιβαστώ. Εννοείται ότι πλέον δεν κάνω τίποτα που δεν μου αρέσει» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Αυτό σημαίνει ότι ενδεχομένως έχει αγκαλιάσει περισσότερο τον εαυτό του, τον έχει αγαπήσει;

«Γενικά αγαπάω τον εαυτό μου. Σε κάποιες φάσεις βέβαια όχι. Γενικά βαράω τον εαυτό μου. Είμαι δύσκολος άνθρωπος, αλλά καλός φίλος. Ξέρω να αγαπάω τους ανθρώπους χωρίς να τους κρίνω και να δίνω πράγματα όταν με έχουν ανάγκη. Με ενδιαφέρει ο πόνος και η ανάγκη του άλλου. Χωρίς να θέλω να πάρω κάτι. Κατά τα άλλα είμαι απαράδεκτος. Είμαι στον κόσμο μου. Μπορεί να γίνω κακότροπος, να είμαι σε έναν χώρο και να μην καταλάβω τίποτε απ’ όσα πρέπει να καταλάβω, να μιλήσω απότομα, να θεωρώ ότι είσαι υποχρεωμένος να σηκωθείς στις 4 τα ξημερώματα να έρθεις να με βρεις γιατί σε έχω ανάγκη. Εχω απαιτήσεις από τους ανθρώπους, αλλά, πίστεψέ με, μπορώ να προσφέρω τα διπλά από αυτά που θέλω».