Αλέκος Συσσοβίτης: «Γινόµαστε πιο απαιτητικοί, όλο και πιο δύσκολα ερωτευόµαστε όσο μεγαλώνουμε»

Πόσο συχνά νιώθετε πως παίζετε ρόλους; Στη ζωή σας, εννοώ.

Α.Σ.: «Είναι στη φύση του ανθρώπου, νοµίζω, να χρησιµοποιεί και την αλήθεια και το ψέµα. Αυτό που φαντάζεται είναι συχνά διαφορετικό από αυτό που φαντάζονται οι άλλοι, οπότε για να προσαρµοστεί ή και για να επιβάλλει τη γνώµη του, χρησιµοποιεί προσχήµατα και υποκριτική. Αν είναι εντελώς αληθινός, δεν είναι εύκολο να κοινωνικοποιηθεί, να ενταχθεί σε οµάδες. Αυτόν τον µηχανισµό, της «υποκρισίας», τον βλέπεις σε όλους µας, παντού».

Ανάµεσα στις ατέρµονες «µάχες» που φωτίζει το έργο, µεταξύ φυσικού και αφύσικου, λογικού και παράλογου κ.λπ., βρίσκει χώρο να ξεφυτρώσει και η ελπίδα...

«Πώς θα ξεφύγεις, τελικά, από τους άλλους, από τις ενοχές σου, από την αίσθηση ανηµποριάς; Μέσα από το φως και τη µαγεία της ύπαρξης. Αυτό λέει ο συγγραφέας».

∆εν µου αναφέρεις τον έρωτα, Αλέκο...

«Ναι, γιατί όσο µεγαλώνουµε, η ζωή γίνεται τσιγκούνα σ’ αυτό, δυστυχώς. Μεγαλώνοντας, ξέρουµε πια ή προκαταβάλλουµε τον εαυτό µας να πιστέψει ότι το τέλος είναι δεδοµένο και ότι το ερωτικό συναίσθηµα θα ξεφουσκώσει. Επίσης, γινόµαστε πιο απαιτητικοί, όλο και πιο δύσκολα ερωτευόµαστε. Εγώ έτσι το βλέπω, πια. Υπάρχουν, βέβαια, και άλλοι που ερωτεύονται κάθε χρόνο! Αλλά για να απαντήσω στο αρχικό ερώτηµα, σίγουρα βρίσκεις µαγεία και στον έρωτα. Είναι πηγή ζωής, ένα αντίδοτο στον θάνατο. ∆εν νιώθεις αιώνιος όταν είσαι ερωτευµένος»;

Πηγή: Real