Πάνος Κιάμος: «Δεν με έχουν ρωτήσει ποτέ για την οικογένειά μου…»

«Νομίζω πως έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, «τα πάντα ρει» που είπε και ο Ηράκλειτος. Έχω αλλάξει, δεν είμαι τόσο αυθόρμητος όσο ήμουν παλιότερα και δουλεύω περισσότερο... Μετά, λοιπόν, την πρώτη μου δουλειά το 1998 το «Χωρίς νερό μπορώ χωρίς εσένα όχι» είμαι πιο ώριμος σε ό,τι αφορά στην επιλογή και στην ερμηνεία των τραγουδιών. Μάλιστα, πολλοί μου λένε ότι σε αυτό το τραγούδι είναι σαν να ακούν ένα παιδάκι, που όντως ήμουν τότε, ενώ τώρα ακούν έναν ελαφρολαϊκό τραγουδιστή, που αυτό θέλω να είμαι. Νομίζω, ότι εκτός από την εμπειρία που έχω αποκτήσει, έχω γίνει και υπομονετικός. Μου αρέσει πια όλη αυτή η διαδρομή και δεν με νοιάζει πού θα καταλήξει. Ενώ όταν ξεκινούσα, στο μυαλό μου –επειδή ήμουνα μικρούλης– είχα την κορυφή» τόνισε στο You.

-Την άγγιξες όμως!

«Εγώ δεν πιστεύω ότι έχω πιάσει κορυφή, έχω πολύ δρόμο ακόμα.»

-Στην καριέρα σου είχες υπομονή και ανέβαινες σιγά-σιγά... Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η δική σου κουλτούρα, τα βιώματα που έχεις, αλλιώς όταν διψάς για επιτυχία θέλεις να την αρπάξεις με όλους τους τρόπους.

«Έχεις πολύ δίκιο και είναι από τις λίγες φορές που με ρωτάνε. Σίγουρα είναι θέμα τύχης αλλά βασικά είναι θέμα παιδείας. Είχα πάρα πολλές φορές την ευκαιρία να απασχολήσω τα Μέσα κάνοντας ένα σκάνδαλο. Εμένα, όμως, στόχος μου ήταν να απασχολήσω με τις εμφανίσεις και τα τραγούδια μου. Δεν θα μπορούσα να κοιμάμαι ήσυχος αν, για παράδειγμα, ο κόσμος με συζητούσε επειδή είπα κάτι. Μπορούσα να κάνω με την πρώτη επιτυχία μου έξυπνες δηλώσεις και να με μάθει όλη η Ελλάδα. Αντίθετα, δεν σου κρύβω ότι έμπαινα στο λεωφορείο όταν είχα το «χωρίς νερό», δίπλα μου το τραγουδούσαν και δεν ήξεραν ότι το λέω εγώ. Περνούσα απαρατήρητος, ντρεπόμουν να πω ότι το τραγουδάω εγώ.»

-Δεν ξέρουμε τίποτα για την οικογένειά σου. Αδέλφια έχεις;

«Δεν με έχουν ρωτήσει ποτέ. Η μητέρα μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στα παιδιά της, σ’ εμένα και την αδελφή μου που είναι 3 χρόνια μικρότερη, ενώ ο πατέρας μου ήταν εργάτης, έτρεχε για το μεροκάματο. Ήμασταν μια φτωχή οικογένεια που είχε τα βασικά. Χάρη στον πατέρα μου, που έτρεχε όλη μέρα, δεν στερηθήκαμε πράγματα αλλά ποτέ δεν είχαμε και παραπάνω, τόσο... όσο. Είχαμε, όμως, αγάπη όπως και έχουμε ακόμα, επικοινωνία, δεν είχαμε άσχημες εικόνες ως παιδιά, δηλαδή ξύλο και καβγάδες.»