Έλενα Ακρίτα: «Μα έρωτας δεν είναι το κρεβάτι, ρε μ@λ@κ@»
Η Έλενα Ακρίτα, αν και δε συμφωνεί πλέον με τη συγκεκριμένη πολιτική, προσπαθεί να είναι αισιόδοξη και να βλέπει τα καλά... Μιλάει για τα γκέι ζευγάρια, για τον έρωτα, για το συμφώνο συμβίωσης, αλλά και για τα capital controls, στην Ελλάδα της κρίσης...
Αν σας ζητούσα να χαρτογραφήσετε την Ελλάδα της κρίσης...
«Πιστεύω ότι η κρίση μας βγάζει τα άκρα μας. Μπορεί, π.χ., αν είσαι καλών προθέσεων, να σε κάνει ακτιβιστή, αν είσαι κακών, θα πεις στον πρόσφυγα "Δώσε μου 5 ευρώ για να πάρεις ένα ροδάκινο στο παιδί σου". Από την άλλη, έχει βεβαίως ενδιαφέρον και η παθητικότητα με την οποία αντιδρούμε, ή μάλλον δεν αντιδρούμε, οι σιωπηλοί μάρτυρες του εγκλήματος, ο καναπές. Αυτό, όμως, που μου ζητάτε, δεν γίνεται ακόμη. Δεν μπορώ να χαρτογραφήσω μια κοινωνία που είναι εν εξελίξει και εν αναδιανομή. Είναι μια κοινωνία που κοχλάζει και αν δεν γίνει το κόχλασμα και αν δεν βγάλουνε τη χύτρα και δεν κρυώσει λίγο για να το φάμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι τρώμε και τι γεύση έχει αυτό».
Σίγουρα έχουν αναδυθεί νέες ψυχικές διαταραχές...
«Ναι, μπορούμε να κάνουμε πλέον πλάκα και να λέμε "Πιάσε ένα Xanax στο τέσσερα και ένα Lexotanil στη μέση να τσιμπάει η παρέα" - όλο και περισσότερος κόσμος χρησιμοποιούμε αγχολυτικά ή ψυχοφάρμακα. Απενοχοποιήθηκαν τα "Δεν είμαι καλά", "Έχω μια διαταραχή" ή "Έπαθα κρίση πανικού". Υστέρα, πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι σήμερα πιο ανοιχτοί στις επιλογές του άλλου. Μιλάμε, π.χ., για το σύμφωνο συμβίωσης. Μιλάμε για τα γκέι ζευγάρια. Γιατί να μην είναι παντρεμένοι; Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι το τι κάνουν στο κρεβάτι οι γκέι - και δεν είμαι γκέι, ρε γαμώτο, αλλά δίνω αγώνες. Μα έρωτας δεν είναι το κρεβάτι, ρε μαλάκα, δεν είναι η κλειστή πόρτα. Είναι η κοινή ζωή, η έκφραση έξω, είναι οι κοινοί φίλοι. Γιατί, λοιπόν, να μην μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν τη ζωή τους και να "παντρευτούν αν θέλουν; Δεν το καταλαβαίνω. Και τι είναι αυτό που εμάς με τα χιλιάδες διαζύγια και τους αποτυχημένους γάμους μας καθιστά πιο μάγκες απ' αυτούς;».
Πιστεύετε ότι θα ξεπεράσουμε ποτέ το συλλογικό τραύμα των capital controls;
«Προσπαθώ στην κουβέντα μας να μην "μπατάρω" προς μια απαισιοδοξία... Πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε, θα ζήσουμε, θείε Βάνια. Μπαίνει, βέβαια, εδώ και το "πώς θα ζήσουμε;"».
ΠΗΓΗ: ΒΗΜΑΓΚΑΖΙΝΟ
