Μάκης Παπαδημητρίου: «Το αν η τέχνη αλλάζει τον κόσμο είναι μια μεγάλη ιστορία»

Κατά πόσο κλέβει ιδέες απ’ όσα κάνει ο μικρός; «Τα παιδιά, από τα πέντε τους χρόνια και μετά, χαρακτηρίζονται από μεγάλη αφέλεια. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα στοιχείο. Δεν είναι όμως κάτι που το χρησιμοποιείς έτσι όπως είναι, γιατί αυτό φωτογραφίζει τον εγκέφαλο ενός μικρού παιδιού» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Υπάρχει κινησιολογικά κάτι που μπορούσε να πάρει από αυτόν; «Πού να πάρω, όχι, του ζηλεύω όμως πολλά! Το ότι είναι ακούραστος, το ότι από την ώρα που ξυπνά μέχρι την ώρα που κοιμάται είναι στο 110% και πρέπει να τελειώσει και η τελευταία ρανίδα ενέργειας που έχει για να πέσει για ύπνο. Θα ’θελα να το ’χα αυτό».

Αναφορικά με τα γεγονότα στο Παρίσι και το Μάλι και το ζήτημα της ευθύνης της τέχνης, είπε: «Το αν η τέχνη αλλάζει τον κόσμο είναι μια μεγάλη ιστορία. Το ένστικτό μου λέει ότι θα μπορούσε. Αλλά δεν ξέρω, σ’ αυτό το κομμάτι είμαι λίγο απαισιόδοξος. Νομίζω ότι δημιουργούνται τάσεις, ας πούμε στο θέατρο, που κάποιοι βλέπουν με άλλη ματιά τον κόσμο και δίνουν ενδεχομένως μια λύση μέσα από ένα θεατρικό κείμενο. Και υπάρχει κόσμος που το βλέπει όλο αυτό και ευχαριστιέται που το είδε. Αλλά μένει εκεί. Είναι σαν αυτό που σου έλεγα πριν με τα ελαττώματα. Ο ρόλος της τέχνης δεν είναι να δώσει λύσεις, αλλά να φωτογραφίσει το πρόβλημα. Θα φωτίσει μια κατάσταση και αυτό θα πυροδοτήσει κάτι άλλο».