Δημήτρης Κουρούμπαλης: «Θα ήταν πολύ δύσκολο να μεγαλώνει ένα παιδί στο πρόγραμμα που έχω»

Πώς συνδυάζεις μία μεταμεσονύχτια παράσταση («Παρασκευή παλιμπαιδισμού») με μία παιδική («Τα ψηλά βουνά»);

«Η μεταμεσονύκτια παράσταση αναφέρεται επίσης σε ανηλίκους αλλά άνω των 18 ετών. (Γελάει.) Δεν είναι τυχαία η χρήση της λέξης «παλιμπαιδισμός» στον τίτλο. Στο πάρτι που έχουμε στήσει στο θέατρο του Νέου Κόσμου αναζητούμε το τολμηρό παιδί που έχουμε μέσα μας, που δεν έχει ηθικές αναστολές. Είναι κοινό αυτό το παιδί και στις δύο παραστάσεις. Η μεταμεσονύχτια βέβαια είναι και βαθιά ενήλικη ταυτόχρονα, γιατί αφορά το σεξ, και κυρίως όσα προηγούνται: το φλερτ και το «φάσωμα», τον ωραίο χρόνο που δύο άνθρωποι αφήνουν τα σώματα τους να γνωριστούν».

Τα παιδιά είναι καλύτερο κοινό;

«Τα παιδιά είναι καταπληκτικό κοινό. Λένε αυτό που αισθάνονται χωρίς φίλτρα καθωσπρεπισμού. Όταν τους αρέσει κάτι, απλώνεται μια μαγική σιωπή στο θέατρο. Αν το ενήλικο κοινό φερόταν όπως το παιδικό, θα είχαμε έκτροπα κάθε βράδυ, χασμουρητά, αποχωρήσεις βίαιες αντιδράσεις. Αλλά θα ήταν και πιο ζωντανό το κοινό, δεν θα έλεγαν: «Πήγα και είδα μία ακόμα παράσταση», αλλά: «Πήγα στο θέατρο κι έκανα σαματά»».

Κερδίζει ακόμα τα παιδιά το κλασικό έργο του Ζαχαρία Παπαντωνίου;

«Είναι καλογραμμένο, δεν έχει ίχνος διδακτισμού, είναι περιπετειώδες και αφορά εκεί τη μυστική ζωή της παιδικής ηλικίας, όταν γνωρίζουν τον κόσμο. Τρελαίνονται τα παιδιά και σε αυτό βοηθάει η σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, που έχει εντάξει και εικόνα, μέσω του animation στο έργο».

Νιώθεις περισσότερο παιδί ή ενήλικος;

«Νιώθω παιδί που τραβάει μπροστά έναν ενήλικο, βαρύ και ακούνητο. Το παιδί μέσα μου είναι μια διαρκής επιθυμία εγρήγορσης και κινητικότητας».

Ονειρεύεσαι να αποκτήσεις παιδί;

«Αυτή τη στιγμή, με τον φόρτο εργασίας μου, δεν μου περνάει καν από το μυαλό, κι όχι για μένα τόσο, όσο για το ίδιο. Θα ήταν πολύ δύσκολο να μεγαλώνει στο πρόγραμμα που έχω».

ΠΗΓΗ: ΟΚ