Χρήστος Λούλης: «Ζούμε κάθε μέρα το σουρεάλ»
Εκτός από σουρεαλιστικά όντα, με τι άλλο παρομοιάζει τους 'Ελληνες ο Χρήστος Λούλης;
Ποια είναι «Η Κόρη του Ρέμπραντ»;
«Υποτίθεται ότι είναι ένας χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ που απεικονίζει την κόρη του και φημολογείται ότι τον έχει στο σπίτι του ένας πλούσιος Έλληνας, συλλέκτης έργων τέχνης μεν, ακαλλιέργητος δε, οπότε δεν μπορεί να αναγνωρίσει την αξία του. Αυτός κάνει μια δεξίωση στο σπίτι του με την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας και ανάμεσα σε αυτούς μπαίνω κι εγώ, που θα ήθελα να είμαι ζωγράφος αλλά δεν έχω ταλέντο, με τον Ιταλό δάσκαλο μου, που είναι και λίγο μαφιόζος, για να τον πείσουμε να μας τον πουλήσει ή να τον κλέψουμε. Στη δεξίωση αποκαλύπτεται η φαιδρότητα της ελληνικής κοινωνίας, η υποκρισία της, αλλά όχι με καταγγελτικό τρόπο, με χιούμορ, μέσα από το παράλογο και το σουρεάλ. Άλλωστε, ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήθελε να κάνει ένα tribute στους αδελφούς Μαρξ».
Το ελληνικό κοινό αντέχει το σουρεάλ;
«Μα, το ζούμε κάθε μέρα! Για να αντιληφθείς και να εκτιμήσεις τον σουρεαλισμό πρέπει να τον αναγνωρίσεις. Το κακό με τον Έλληνα είναι ότι επειδή τον ζούμε καθημερινά και είμαστε σουρεαλιστικά όντα, μερικές φορές, δεν τον αναγνωρίζουμε, ακόμη κι όταν μας χτυπάει την πόρτα. Είμαστε όντα της ανάγκης. Μου θυμίζουμε σέρφερς. Ανεβαίνουμε στο κύμα κι όπου μας βγάλει είτε στα βράχια είστε στην ακτή».
ΠΗΓΗ: HELLO
