Γιάννης Χατζηγεωργίου: «Αισθάνομαι ότι «προσπαθώ να είμαι καλλιτέχνης»»

«Θυμάμαι μια φορά στο λύκειο με ρώτησε ένα παιδί τι κάνω στη ζωή μου. «Είμαι τραγουδιστής, είμαι καλλιτέχνης», απάντησα. Το άκουσε ένας μεγάλος δάσκαλος μου και μου έδωσε μια σφαλιάρα στο σβέρκο. Απόρησα. «Μα γιατί;» ρώτησα, «Αφού έχω και συγκρότημα». Ήμουν πωρωμένο πιτσιρίκι. Με γνώρισε τότε σε έναν από τους καλύτερους γκαϊτατζίδες στον κόσμο, με πολλές διακρίσεις, ο οποίος παίζει εφτά είδη γκάιντας/Οταν τον ρώτησα τι κάνει στη ζωή του, μου απάντησε «το προσπαθώ» τόνισε στο ΕΓΩ.

-Είχες το νεύρο της νιότης;

«Ναι, σίγουρα. Έπειτα από αυτό όμως, όντως αισθάνομαι ότι «προσπαθώ να είμαι καλλιτέχνης».

-Για κάποιους, ηθοποιός θεωρείται μόνο αυτός που έχει σπουδάσει υποκριτική.

«Εξαρτάται. Έτυχε φέτος στο «’80s The Musical» να είμαι στο ίδιο καμαρίνι με τον Χάρη Χιώτη, ένα βραβευμένο ηθοποιό που έχει διαβάσει πολύ πάνω στην τέχνη του. Εγώ ήμουν ένα παιδί που ξεκίνησε να παίζει στο θέατρο στα 7. Διάβαζα και εγώ βέβαια πολύ, αλλά κυρίως εξωσχολικά. Έκανα τις σπουδές μου εμπειρικά. Είχα κοντά μου και τον πατέρα μου, ο οποίος έχει τελειώσει τη σχολή Σταυράκου, ήταν δάσκαλος και ήξερε.»

-Πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί ωστόσο υπερασπίζονται σε συνεντεύξεις τους την άποψη ότι οι σπουδές υποκριτικής είναι απαραίτητες για όσους ασχολούνται με το επάγγελμα!

«Είναι λογικό. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι δάσκαλοι σε σχολές και έχουν μαθητές. Για μένα το σημαντικό, στην τελική, είναι το αποτέλεσμα.»

-Η καριέρα σου βασίζεται στη στρατηγική; Χρησιμοποίησες, δηλαδή, την τηλεόραση ως μέσο για να γίνεις γνωστός ώστε να ασχοληθείς τελικά με το τραγούδι που αγαπάς περισσότερο;

«Δεν είναι στρατηγική. Είναι μια παράλληλη πορεία. Μια πορεία που η ζωή μου έφερε.»

- Η ζυγαριά γέρνει στο «τραγουδιστής»;

«Δεν γέρνει κάπου η ζυγαριά. Απολαμβάνω και τα δύο με διαφορετικούς τρόπους».

- Η απόφαση να ασχοληθείς με την τέχνη φαντάζομαι ότι δεν εξέπληξε τους γονείς σου.

«Όχι. Αυτό ωστόσο που μου έλεγαν πάντα ήταν να σπουδάσω και κάτι άλλο, για να έχω φαγητό στο σπίτι.»