Ιβάν Σβιτάιλο: «Η απουσία του πατέρα μου με στιγμάτισε και με διαμόρφωσε»
O Ιβάν Σβιτάιλο ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 10 ετών. Βίωσε ρατσισμό;
«Όχι, ακόμα κι όταν ανακάλυψαν ότι χορεύω! Ήμουν ο Ρώσος που χόρευε καλά. Ακουγόταν αστείο. Είχα καλή αίσθηση του ρυθμού και οι συμμαθητές μου το γνώριζαν. Δεν τους φαινόταν περίεργο που ήθελα ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό» απάντησε στο You.
-Ήταν εύκολο να βρεθείς τόσο μικρός σε μια ξένη χώρα;
«Για κανέναν δεν είναι εύκολο να βιώνει μεγάλες αλλαγές. Οι δυσκολίες προσαρμογής και γενικά ένταξης σε μια κοινωνία που αρχικά σου φαίνεται ξένη –και σε αντιμετωπίζει σαν ξένο– ήταν πάρα πολλές. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, το άγνωστο γίνεται οικείο, τα εμπόδια προσπερνιούνται και σε κάνουν πιο δυνατό. Θέλει αγάπη, υπομονή.»
-Ο πατέρας σου δεν σας ακολούθησε! Ήταν αισθητή η απουσία του;
«Σίγουρα η απουσία του με στιγμάτισε και με διαμόρφωσε. Χωρίς απαραίτητα να έχει αρνητική σημασία αυτό. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, και σίγουρα όχι το μοναδικό. Πιστεύω πως είναι και θέμα επιλογής για το τι συναισθήματα καλλιεργούμε. Φαντάζομαι πως και η μητέρα μου το αντιμετώπισε σωστά. Δεν ένιωσα ποτέ παραμελημένος.»
-Ήταν και ένας από τους λόγους που επέλεξες να δουλέψεις από μικρός; Ήσουν εσύ ο άντρας του σπιτιού;
«Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα μίνι μάρκετ στα Ιλίσια. Το δούλευε η μητέρα μου για ένα διάστημα και την αντικαθιστούσα τις απογευματινές ώρες μετά το σχολείο. Ήθελα να καλύψω κάποια κενά. Τότε ήταν που αποφάσισα πως θα γίνω χορευτής. Απέναντι από το κατάστημα υπήρχε μια σχολή χορού που τη διαχειρίζεται μια σπουδαία δασκάλα, η Δέσποινα Γιαννάτου. Μαζί της έκανα το ξεκίνημά μου. Με αφύπνισε. Μάλλον με τρόμαξε και η κλεισούρα του μαγαζιού!»