Δήμητρα Παπαδοπούλου: «Η μοναξιά είναι βαρύ πράγμα»

«Την αδιακρισία, τη φλυαρία και τη βλακεία. Παλιότερα μπορούσα να συγχωρήσω όλα τα ελαττώματα σε έναν άνθρωπο, αν είχε χιούμορ. Λειτουργούσε σε μένα σε βαθμό ρατσιστικό στις σχέσεις μου. Μερικοί άντρες, βέβαια, δεν αντέχουν το χιούμορ, όπως μου λένε φίλοι μου. Ίσως δεν καταλαβαίνουν το χιούμορ μου, θεωρούν ότι τους ειρωνεύομαι» τόνισε στο People.

Το χιούμορ ήταν μάλλον υπόθεση γονιδιακή, γιατί, όπως εξομολογείται, ήταν κάτι που το είχαν έντονα ανεπτυγμένο και οι γονείς της. Θυμάται με νοσταλγία τα παιδικά της χρόνια στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αλλά και τις μετέπειτα μετακινήσεις που έκανε με τους γονείς της. Πρώτα στην Κύπρο και μετά στην Αθήνα. Πλέον δεν της αρέσει να ξεριζώνεται. Θέλει να έχει κάπου σταθερά την έδρα της και να ταξιδεύει συχνά, αφού πλέον έχει ξεπεράσει τη φοβία της με τα αεροπλάνα. «Στα 30 μου χρόνια με είχε πιάσει μια φοβία με τα αεροπλάνα, η οποία κράτησε σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Κάποια στιγμή αποφάσισα να το ξεπεράσω και να μη μείνω βλαχάρα – έτσι άρχισα τα ταξίδια. Τρόπος του λέγειν, δηλαδή, γιατί η φοβία δεν έχει εξαφανιστεί τελείως, απλά έχω μάθει να την παίρνω μαζί μου στις αποσκευές».

Η μεγαλύτερη, όμως, φοβία της είναι ο θάνατος. Και η μοναξιά. «Η μοναξιά είναι βαρύ πράγμα. Σημαίνει ότι δεν έχεις επιλογές κι αυτό με τρομάζει πολύ. Επειδή τη φοβάμαι, λοιπόν, κάποιες φορές φορτώνω υπερβολικά το πρόγραμμά μου σε σχέση με τις αντοχές μου για κοινωνικότητα. Και μετά θέλω να απομονωθώ και πάω δυο τρεις μήνες μακριά για να ηρεμήσω».