Συγκλονίζει ο Γιώργος Παπαστεφάνου: «Όταν σου λένε "έχεις καρκίνο στον λάρυγγα" σταματάει ο κόσμος»

Ο ίδιος, ο οποίος διέγραψε μία λαμπρή καριέρα στη δημόσια τηλεόραση και ταξίδεψε πολλούς Έλληνες με τη βελούδινη φωνή του, μιλώντας για αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του, σε ερώτηση κατά πόσο τον άλλαξε αυτή η περιπέτεια, απαντά στο βήmagazino: «Με προσγείωσε. Στην αρχή, όταν σου λένε "έχεις καρκίνο στον λάρυγγα" σταματάει ο κόσμος. Στη συνέχεια λες: "Tώρα τι κάνω;". Εγώ δεν είπα ποτέ αυτό που είχαν πει η Τζένη Καρέζη ή η Ντάστι Σπρίνγκφιλντ: "Γιατί σ' εμένα;". Έλεγα πάντα: "Γιατί όχι σ' εμένα;". Οι φθορές είναι αναπόφευκτες από τη στιγμή που γεννιέσαι. Το θέμα είναι να καταλάβεις εγκαίρως ότι βρίσκεσαι στη ζωή από ένα παιχνίδι της τύχης και να μπορείς να βουτήξεις, να ζήσεις, να μη χάσεις τον καιρό σου... Είμαι συμφιλιωμένος... Η ζωή δεν μπορεί να σ' τα δίνει όλα, πρέπει να σου πάρει κάτι. Η δική μου μού έδωσε τόσο πολλά, να μη μου πάρει πίσω εκατό; Είναι μέρος της φιλοσοφίας μου αυτό που έκανε ο Ζακ Μπρελ όταν αρρώστησε. Ξυπνούσε το πρωί, έβαζε τις παντόφλες του και έλεγε: "Ακόμη μια μέρα που ζω". Αυτό δεν το λέω τώρα που είμαι μεγάλος, το έλεγα πάντα».

Ήταν, όμως, ειρωνεία της τύχης...

«Για τη φωνή λέτε; Κοιτάξτε, ούτως ή άλλως άργησα να συμφιλιωθώ μαζί της, διέφερε από άλλες φωνές της εποχής, τις βροντώδεις και αρσενικές. Αλλά δεν της φέρθηκα και καλά. Κάπνιζα τέσσερα πακέτα την ημέρα. Πιστέψτε με, δεν έχω καμία σχέση με αυτή την εικόνα του ατσαλάκωτου που βγαίνει προς τα έξω. Ημουν μέσα σε όλα. Η διαφορά είναι ότι ήξερα πάντα πού είμαι. Δεν άντεχα ποτέ την ισοπέδωση. Μαζί με την παρέα μου τη μία μέρα ήμασταν στο Ηρώδειο και βλέπαμε τραγωδία, μπαλέτο, όπερα, και την άλλη ξεφαντώναμε στην Ανθούλα Αλιφραγκή. Ξέραμε πάντα πού βρισκόμαστε».