Φραγκούλης: Η κακή σχέση με τον βιολογικό του πατέρα, ο άγνωστος αδελφός και τα βίαια παιδικά χρόνια
Όταν ακούς το όνομα Μάριος Φραγκούλης, αυτόματα σου έρχεται στο μυαλό ένας άνθρωπος που έχει ανεβάσει την Ελλάδα ένα ακόμα σκαλοπατάκι σε πολιτιστικό επίπεδο. Με τη φωνή του, με τη διεθνή καριέρα που αθόρυβα ακολουθεί εδώ και χρόνια κάνοντας σπουδαίες συνεργασίες που άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Ελάχιστα όμως γνωρίζουμε για τον άνθρωπο Μάριο Φραγκούλη ο οποίος σπάνια μιλάει, όταν όμως το κάνει είναι άκρως εξομολογητικός και αληθινός.Ο ίδιος αποκαλύπτει τα δύσκολα παιδικά χρόνια που βίωσε, μιλάει για την κακή σχέση που είχε με τον βιολογικό του πατέρα ακόμα και κατά το τέλος της ζωής του τελευταίου ενώ αναφέρεται με αγάπη και στον άγνωστο αδελφό του.
Είναι τόσα πολλά αυτά που έζησες και έκανες, που διερωτώμαι: αυτό που λέμε πληρότητα, το έχεις αισθανθεί;
Υπήρξαν, όντως, κάποιες στιγμές που ήμουνα ευτυχισμένος και απόλυτα καλυμμένος με ό,τι μου συνέβαινε. Όταν πρωταγωνιστούσα, για παράδειγμα, στο Λονδίνο, στο Les Miserables, πρώτος ρόλος μετά τη δραματική σχολή, 22 - 23 χρόνων τότε, αντιλαμβάνεσαι πως ένιωθα κυρίαρχος του κόσμου. Θα ήταν ύβρις να πω πως δεν αισθανόμουνα πληρότητα...
Τι θα άλλαζες αν ξαναζούσες τη ζωή σου από την αρχή;
Στη ζωή μου δεν υπήρξα ποτέ πολύ πλούσιος, δεν ήμουνα ποτέ πολύ ευτυχισμένος, δεν υπήρξα ποτέ πάρα πολύ δυστυχισμένος. Τα έχω ζήσει όλα, αλλά όχι σε υπερθετικό βαθμό. Έχω υπάρξει, βεβαίως, ευτυχισμένος, έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά, κυνήγησα τα θέλω μου, τίποτα δεν μου χαρίστηκε και είμαι ικανοποιημένος με το πώς εξελίχθηκε η ζωή μου. Δεν θα άλλαζα τίποτα.
Ούτε το χωρισμό των γονιών σου;
Ο χωρισμός από τη μητέρα μου, το γεγονός ότι φύγαμε από την Αφρική και ήρθαμε στην Ελλάδα και με άφησαν να με μεγαλώσει η θεία μου, ήταν όντως μια πολύ τραυματική εμπειρία. Με πλήγωνε για χρόνια. Η θεία μου η Λούλα, όμως, που τη λέω μαμά, και ο θείος μου, με μεγάλωσαν με πάρα πολλή αγάπη και στοργή. Δεν ζήλεψα ποτέ οποιοδήποτε άλλο παιδί. Δεν μου στέρησαν τίποτα, απεναντίας μου άνοιξαν πόρτες και μου έδωσαν όλα τα εφόδια για να γίνω αυτό που έγινα. Αυτοί χάραξαν την πορεία μου. Η ζωή μου, λοιπόν, είναι μια αλληλουχία γεγονότων, αλληλένδετων, που χωρίς το ένα μπορεί να μην ακολουθούσε το άλλο.
Με τον αδελφό σου ποια είναι η σχέση σας;
Παρόλο που τον αγαπώ πάρα πολύ και με αγαπά πάρα πολύ, είναι σαν να είμαστε από δύο άλλους κόσμους. Ζήσαμε τελείως χωριστά, άλλες ζωές, διαφορετικές... Είναι ιπτάμενος στις Σκανδιναβικές Αερογραμμές. Τραγουδούσε πολύ καλά όταν ήταν μικρός, είχε φωνή βαρύτονου, αλλά δεν ασχολήθηκε ποτέ, δεν τον ενδιέφερε.
Δεν το είχες παράπονο που άφησαν εσένα και πήραν αυτόν μαζί τους πίσω στην Αφρική;
Φυσικά και το είχα. Το εξέφρασα επανειλημμένως στους γονείς μου, τους ρώτησα πολλές φορές γιατί πήρατε τον αδελφό μου και δεν πήρατε εμένα μαζί σας... Περνώντας τα χρόνια, όμως, συμβιβάστηκα μ’ αυτό γιατί ο αδελφός μου έζησε, δυστυχώς, πολύ πιο δύσκολα από εμένα μαζί με τους γονείς μου. Και εξαιτίας του Απαρτχάιντ, των περιορισμών, της φτώχιας -ο πατέρας μου ήταν μηχανικός, ήταν ο δεύτερος του γάμος-, προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα δύσκολα...
Πώς ήταν, αλήθεια, η σχέση με τον πατέρα σου;
Με τον βιολογικό μου πατέρα δεν είχα ποτέ καλή σχέση. Λες και υπήρχε πάντα ένας τοίχος ανάμεσά μας. Και να τον πλησίαζα και να ζητούσα μια αγκαλιά, έλεγε «μπράβο, είσαι πολύ καλό παιδί», αλλά με κρατούσε σε μια πολύ μεγάλη απόσταση...
Το ίδιο και η μητέρα σου;
Όχι, η μητέρα μου ήταν πολύ δοτική. Εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας, το άκρως αντίθετο από τον πατέρα μου, κι αυτό ήταν πιστεύω κι ένας από τους λόγους που δημιουργούσε πάρα πολύ μεγάλη ένταση μέσα στην οικογένειά μας. Έζησα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου πολύ έντονες και δύσκολες καταστάσεις μέσα στο σπίτι. Έως βίαιες μπορώ να πω. Εμείς τα παιδιά δεν φταίγαμε, ήταν πιστεύω ένα θέμα προσωπικό, δικό τους, αλλά το εισπράξαμε σαν να φταίγαμε. Πέρα, δηλαδή, από τον φόβο, νιώσαμε πως αυτό ήταν αποτέλεσμα δικών μας πράξεων...
Γι’ αυτό είπες πιο πάνω ότι ο αδελφός σου έζησε, δυστυχώς, πολύ πιο δύσκολα από εσένα;
Ναι. Μένοντας, ασφαλώς και το εισέπραξε όλο αυτό σε μεγαλύτερο βαθμό από εμένα. Μάλιστα κάποια στιγμή, όταν βρεθήκαμε, μου είπε «γιατί η θεία Λούλα διάλεξε εσένα, αντί εμένα;».
Δεν σου άφησε περιθώρια να μη συμβιβαστείς με το γεγονός ότι σε άφησαν.
Ακριβώς. Ρωτούσε αυτό ενώ εγώ βασανιζόμουνα με το «γιατί η μητέρα πήρε εσένα και όχι εμένα;». Τελικά, ποιος ήταν ο πιο αδικημένος από τους δύο μας;
Ποιος κατά την άποψή σου;
Δύσκολο να απαντήσω. Πιστεύω κανένας από τους δύο. Ο ένας είχε κοντά τους γονείς του και ο άλλος εισέπραξε όλη αυτή την αγάπη. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα γινόμουνα αν δεν ήταν η θεία και ο θείος...
Πώς ένιωσες όταν τους έχασες;
Ορφανός. Ο θάνατός τους ήταν καθοριστικός για την υπόλοιπη ζωή μου. Η θεία πέθανε το 2001 και ο θείος το 2002. Στα τελευταία του κυκλοφορούσε μέσα στο σπίτι και έλεγε «μόλις είδα τη θεία σου, της μίλησα»... Από αυτούς τους ανθρώπους έμαθα τι πάει να πει αγάπη. Ένιωσα μεγάλη ορφάνια όταν τους έχασα. Μέσα μου, όμως, είναι ζωντανοί. Τους σκέφτομαι κάθε φορά που πρόκειται να πάρω μια δύσκολη απόφαση, τους βλέπω στον ύπνο μου...
Με τον βιολογικό σου πατέρα δεν έφτιαξε ποτέ η σχέση σας;
Συνέβη κάτι απροσδόκητο την ημέρα της κηδείας του. Ήταν, ξέρεις, μια μεγάλη στιγμή για μένα ο θάνατός του, γιατί δεν έψαχνα πλέον απαντήσεις στο γιατί με άφησε, γιατί μας φέρθηκε με τον τρόπο που μας φέρθηκε. Και όταν τον έχασα, ο θάνατός του λειτούργησε μέσα μου καθαρτικά. Ήταν η στιγμή που τον συγχώρεσα. Το βράδυ, λοιπόν, της κηδείας, ήμουν στη σκηνή του Palace Theater, υποδυόμουν τον Μάριο, στο Les Miserables. Είναι μια σκηνή, προς το τέλος της παράστασης, όπου η Κοζέτ με τον Μάριο μόλις είχαν παντρευτεί, κάποιος τους ψιθυρίζει ότι ο Γιάννης Αγιάννης πεθαίνει και τρέχουν να τον δουν. Και γονατίζοντας στη σκηνή, μπροστά του, δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά για κάποιο λόγο είδα τον πατέρα μου να κάθεται στη θέση του Γιάννη Αγιάννη. Και έβαλα τα κλάματα. Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Προσπάθησα, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς σ’ αυτή τη σκηνή ένιωθα πάντα φορτισμένος, δεν κρατήθηκα και ξέσπασα σε κλάματα. Έκλαιγα με αναφιλητά. Το οποίο σίγουρα δεν ήταν πολύ καλό για τον κόσμο που έβλεπε, αλλά ήταν μια στιγμή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Πηγή: philenews