Δημήτρης Πιατάς: «Αν δεν είχα αυτό το επάγγελµα, είμαι σίγουρος πως θα περνούσα άγρια κατάθλιψη»

Μίλησέ µου για τον ήρωά σου...

«Ο Αλέξανδρος Ελεφάντης είναι ένας «χοντρός» σε µια κοινωνία ευτραφών και αδιάφορων ανθρώπων. Ένα θύµα άγριου bullying που θα µετατρέψει το «ελάττωµά» του σε προσόν -και µάλιστα προσοδοφόρο για τον ίδιο και τους οµοίους του- όταν θα κληθεί να αποτρέψει τη συντριβή ενός αεροσκάφους εσωτερικών πτήσεων µιας µικρής αεροπορικής εταιρείας. Η ιστορία έχει σασπένς αλλά κυρίως άφθονο γέλιο, µέρος του οποίου προέρχεται από τον ανελέητο αυτοσαρκασµό του ήρωα και τον σουρεαλισµό µιας κοινωνίας...»

... ανισόρροπης;

«Ακριβώς. Αλλά όχι µόνον σηµερινής. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες φέρουµε έναν θολό ιδεαλισµό. Τη λογική µιας περίεργης ισορροπίας µέσα στην ανισορροπία. Αυτή που ενέπνευσε τη Νεφελοκοκκυγία των αριστοφανικών «Ορνίθων» και σήµερα την ανάδειξη µιας αριστερής κυβέρνησης που εφαρµόζει ένα επαχθές µνηµόνιο. Εξ ου και κανένας Γερµανός προτεστάντης ορθολογιστής, προνοµιούχος έστω και αν είναι ανάπηρος, δεν µπορεί να «διαβάσει» τον Έλληνα και τον τρόπο που ζει. Γι’ αυτόν, το πρόβληµα της ισορροπίας δεν υφίσταται, γιατί έχει µάθει να κινείται σε δυο τροχούς».

Με αφορµή την κωµική σου αλληγορία για τον Σόιµπλε, αναρωτιέµαι εάν η τέχνη σου, και δη η σάτιρα, είναι για σένα εργαλείο εξισορόπησης, ειδικότερα σε δύσκολες περιόδους.

«Αν δεν είχα αυτό το επάγγελµα να µε λυτρώνει από την αθλιότητα του περίγυρου, είµαι σίγουρος πως αυτή τη στιγµή θα περνούσα άγρια κατάθλιψη. ∆εν λέω πως η τέχνη είναι παυσίλυπο ούτε πως δίνει λύσεις. Μπορεί όµως να οµορφύνει λίγο την καθηµερινότητά µας».

Πηγή: Real