Γωγώ Τσαμπά: «Ένιωθα υπεύθυνη για το ατύχημα της αδερφής μου»

-Πώς είναι η συμβίωση τεσσάρων γυναικών μέσα σ' ένα σπίτι;

«Η συμβίωση μας είναι σαν να είμαστε τέσσερις φίλες πλέον και όχι μαμά με κόρες. Είναι το αίμα μου, ζω γι' αυτές. Είναι πολύ σημαντικό να πετύχει τη φιλία μέσα στην οικογένεια, έρχεται η ευτυχία και η ευημερία. Τα ζούμε και τα μοιραζόμαστε όλα, τα πάντα. Πρόσφατα, αντιμετωπίσαμε κάτι συνταρακτικό με τη μια μου αδελφή» τόνισε στο Λοιπόν.

-Τι συνέβη;

«Ήταν κάτι που πιστεύω ότι μας επηρέασε πολύ ακόμα μια φορά, γιατί μας χτύπησε πολύ δυνατά η μοίρα με την απώλεια του μπαμπά μου, παρ' όλα αυτά προχωρήσαμε. Με την αδελφή μου με ταρακούνησε πάλι. Συνέβη στην Αθήνα, η οποία φημίζεται για τέτοιου είδους περιστατικά. Είχα πάει να κάνω φωτογράφιση για τη δουλειά μου, κατέβηκε η αδελφή μου, η μεσαία, από το αυτοκίνητο κι ένας νεαρός με το μηχανάκι του την παρέσυρε και τη χτύπησε, Το περιστατικό συνέβη στο Ίλιον, στο Καματερό.»

-Ήσουν στη φωτογράφιση την ώρα που τη χτύπησε το μηχανάκι;

«Εγώ έβγαζα φωτογραφίες κι εκείνη ήρθε αιμόφυρτη, μέσα στο αίμα, για να μη φοβηθώ. Ανέβηκε με το ασανσέρ μέσα στο αίμα και μου είπε: «βγάλε τις φωτογραφίες σου και όταν τελειώσεις, μετά, θα πάμε στο γιατρό». Για να μη φοβηθώ, σκούπισε τα αίματα και ήρθε να δω ότι είναι καλά.»

-Τι αντιμετωπίσατε στο νοσοκομείο;

«Πήγαμε στο ΚΑΤ, μας έδιωξαν και μας είπαν: «Δεχόμαστε μόνο νεκρούς σήμερα ως περιστατικά! Εφημέρευαν για νεκρούς! Μου είπαν να πάμε στον «Ευαγγελισμό». Τα «είδα όλα», δεν ήξερα αν θα ζούσε ο άνθρωπός μου. Τώρα είναι καλά, την είχα μαζί μου στο μαγαζί που δουλεύω στις γιορτές με βοήθησε...»

-Πόσο σοβαρό ήταν το ατύχημα της αδελφής σου;

«Ταλαιπωρηθήκαμε όλοι αρκετά, αλλά περισσότερο εκείνη. Έμεινε στο νοσοκομείο λίγες ημέρες, πήγε στο σπίτι και μετά πηγαινοερχόμαστε σε εξωτερικούς γιατρούς. Η ταλαιπωρία της κράτησε 2 μήνες και διαρκεί ακόμα, έχει ακόμα πρόβλημα με το πόδι της. Κόντεψα να πεθάνω, γιατί την είχα πάρει μαζί μου, Είχε τα ρούχα που θα έκανα φωτογράφιση, είχε έρθει να με εξυπηρετήσει. Καταλαβαίνει ότι το βάρος και η ευθύνη μου ήταν τετραπλή. Δεν είχα πει τίποτα στη μάνα μου και στην αδελφή μου τη μεγάλη, το πέρναγα μόνη μου. Για καλή μου τύχη είχα τον ξάδελφο μου, που είναι και συνάδελφός μου, ο οποίος μας βοήθησε πολύ, αλλιώς ήμουν για πνιγμό. Δεν υπάρχει σύστημα υγείας, ο κόσμο; υποφέρει, μας φάγανε όλα τα λεφτά, πληρώνουμε και δεν έχουμε γιατρούς»