Ο Γιώργος Λιάγκας τοποθετείται δημόσια για την παράσταση του Εθνικού με κείμενα του Ξηρού!

«Το ερώτημα ποια είναι τα όρια της τέχνης κι αν υπάρχουν όρια σε αυτή, τείνει να μετατραπεί σε άλυτο μυστήριο. Δικαιούται κάποιος να έχει γνώμη και να κρίνει κάτι που δεν έχει δει, άρα δεν μπορεί και να έχει τεκμηριωμένη άποψη επ’ αυτού;» αναρωτήθηκε στο editorial του στα Παραπολιτικά ο παρουσιαστής και συνέχισε: «Δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά που η κοινή γνώμη διχάζεται πάνω σε ένα θέμα που σχεδόν στο σύνολό της δεν έχει ιδίαν γνώση.
Διάβασα με προσοχή την προσέγγιση τόσο του επικεφαλής του εθνικού θεάτρου όσο και της σκηνοθέτιδας. Είναι προφανές ότι δεν έκαναν το έργο για να στηρίξουν ή να εξαγνίσουν τη δράση των τρομοκρατών. Και αυτό είναι το αυτονόητο. Αυτό θα έλειπε, να προβαλλόταν μια παράσταση σε κρατικό θέατρο, που να έδινε άλλοθι σε καταδικασμένους δολοφόνους που αφαίρεσαν αθώες ζωές στο όνομα της οποιασδήποτε ιδεολογίας που βρίσκονταν μέσα στο διεστραμμένο κεφάλι τους.
Ως προς τι λοιπόν οι αντιδράσεις και ο σάλος που ακολούθησε;
Να δεχτώ πως η τέχνη δεν έχει όρια και μπορεί κάποιος με χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου σε μια πειραματική αλλά κρατική συνάμα σκηνή, να χρησιμοποιεί κείμενο ενός τρομοκράτη και να επιλέγει έναν ηθοποιό που οπτικά τουλάχιστον του μοιάζει πολύ, για να μιλήσει τελικά εναντίον της τρομοκρατίας.
Ειλικρινά δεν μπορώ να πάρω θέση. Αναρωτιέμαι όμως τι θα γινόταν στην υποθετική περίπτωση που κάποιος άλλος σκηνοθέτης στη διπλανή κρατική σκηνή, χρησιμοποιούσε φράσεις από την κατάθεση του Χρυσαυγίτη Ρουπακια που δολοφόνησε τον Φύσσα, για να καταλήξει και πάλι στην καταδίκη της τυφλής και ανεξέλεγκτης βίας; Φαντάζομαι ότι οι αντιδράσεις τότε θα ήταν καθολικές. Διαδηλώσεις, πορείες, γενική κατακραυγή και παραιτήσεις; Άρα λοιπόν τι έχουμε; Η τέχνη δεν έχει μεν όρια, έχει όμως δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Το κράτος οφείλει να αντιμετωπίζει τους δολοφόνους και τους εγκληματίες με τον ίδιο τρόπο και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση η ιδεολογική τους αφετηρία, να αποτελεί άλλοθι για τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Έκτος αν για κάποιους η ανθρώπινη ζωή μπαίνει σε ζυγαριά και αποτιμάται λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με την τάξη, την ιδεολογία ή την οικονομική επιφάνεια. Γεγονός που ακόμα και ως σκέψη τινάζει συθέμελα την έννοια της ελευθερίας και της ισονομίας και θα έθετε σε κίνδυνο τις βάσεις μίας ευνομούμενης και δημοκρατικής κοινωνίας».