Δημήτρης Κοργιαλάς: «Στο τσακ θα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας»

«Πέρασα δυνατή κατάθλιψη για τρία χρόνια. Ήταν όταν είχε πάθει έμφραγμα ο πατέρας μου και το έμαθα στην πιο χαλαρή μου φάση. Με «χτύπησε», «κλείδωσα». Όταν έγινε αυτό που έγινε είχα δει την αδελφή μου που ερχόταν από πολύ μακριά και επειδή έχουμε ιδιαίτερη σχέση, με το που είδα από μακριά τα μάτια της ένιωσα όλο μου το σώμα που έκανε ένα κλείδωμα απίστευτο και από τότε άρχισα και ζαλιζόμουν στην αρχή. Μέχρι που δεν άντεξα και με έπιασαν όλα αυτά τα χαζά που μας πιάνουν».

Και συνέχισε:

«Ζήτησα τη βοήθεια ειδικών, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Η κυριότερη βοήθεια ήταν φίλων και ειδικά. Νομίζω ότι όλο αυτό το πράγμα είναι ένας κύκλος. Κράτησε τρία χρόνια. Το ότι δεν έβγαινα από το σπίτι ήταν οκ, υπήρχαν και χειρότερα. Το χειρότερο έχει να κάνει με αυτοκτονίες. Στο τσακ θα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Ο Βαγγέλης Βέκιος με πρόλαβε στο τσακ. Χρειάστηκε και εγώ να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει λίγο πιο πολύ και να μπω λίγο πιο μέσα μου και να ζητήσω βοήθεια. Ήμουν στο τσακ για να φύγω στον πρώτο δρόμο, στην ταράτσα πάνω για να πηδήσω. Τα περνάει πολύς κόσμος. Είναι όλα στο μυαλό μας τελικά. Τους ανθρώπους που μας αγαπάνε πρέπει να τους έχουμε δίπλα μας και να συμπεριφερόμαστε κι εμείς έτσι σε αυτούς. Όταν παθαίνεις κρίση πανικού και παθαίνεις όλα αυτά τα πράγματα, δεν μπορείς να έχεις άνθρωπο δίπλα σου. Κανείς δε στέκεται δίπλα σου. Δεν μπορείς να έχεις άνθρωπο δίπλα σου που βγαίνει και ζαλίζεται στα δέκα μέτρα και είναι έτοιμος να λιποθυμήσει οπουδήποτε. Και κάνεις δέκα βήματα και έρχεται ασθενοφόρο και σε παίρνει γιατί νομίζεις ότι έχεις πάθει καρδιακή προσβολή».

Όσο για το μάθημα, που «εισέπραξε» από τη ζωή;
«Το κυριότερο μάθημα που μου έδωσε αυτή η ιστορία είναι ότι άρχισα να αγαπάω πολύ την ζωή και τους ανθρώπους και γενικά τον κόσμο. Μπορεί να με πληγώνουν οι άνθρωποι με τη συμπεριφορά τους, αλλά γενικά γέμισα με περισσότερη αγάπη».