Χάρις Αλεξίου: Στο «Χειρόγραφο» γίνεται για λίγο ηθοποιός και διηγείται την ιστορία της

Να ξεκινήσουµε από την είδηση ότι µας ετοιµάζεις ένα ιδιαίτερο δώρο, που ακούει στον τίτλο «Χειρόγραφο». Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα, που φωτίζει άγνωστες πτυχές της προσωπικής και επαγγελµατικής σου ζωής;

«Η ιδέα υπήρχε καιρό στο µυαλό µου... Να υπάρχουν ιστορίες ανάµεσα στα τραγούδια που θα ευχαριστιέµαι να τις διηγούµαι κι έτσι και τα τραγούδια µου να είναι συνέχεια της ιστορίας. Ήθελα να ζήσω µε έναν πιο συγκινητικό τρόπο τη σκηνή. Να µπω σε ένα παραµύθι όχι µόνο για τους άλλους αλλά για εµένα, χωρίς όµως να είµαι ηθοποιός. Καµιά ιστορία, λοιπόν, δεν θα ήταν πιο ανεπιτήδευτη από αυτή που βγαίνει από τα προσωπικά µου βιώµατα».

«Εξοµολόγηση» χαρακτηρίζεις τη δουλειά αυτή. Η Χαρούλα µιλάει για αλήθειες που βίωσε πάνω στη σκηνή αλλά και κάτω από αυτή. Πρόκειται για µια κατάθεση ψυχής για όλα όσα έµαθες µέσα στα χρόνια;

«Φαντάσου ένα ηµερολόγιο που το πετάς στη φωτιά και µετά το µετανιώνεις. Τρέχεις και το παίρνεις πίσω, αλλά έχουν σωθεί µόνο κάποιες σελίδες. ∆εν είναι η βιογραφία µου όπως θα τη διάβαζε κάποιος σε ένα βιβλίο, δεν είναι όλη η ζωή µου. Είναι στιγµές ζωής ανεξίτηλες, µε συγκίνηση και χωρίς λογοκρισία. Είναι στιγµές ζωής, µέσα αλλά και έξω. Συνήθως για τα µέσα µας δεν µιλάµε πολύ».

∆ιάλεξες µια θεατρική στέγη για να το κάνεις: για να βγεις, να µιλήσεις και να τραγουδήσεις για όλα. Θα έχει πρόζα και τραγούδια η παράσταση, γι’ αυτό και θέλησες να την ανεβάσεις σε θέατρο;

«Θα έχει διήγηση, εκµυστηρεύσεις και τραγούδια. Αυτό έπρεπε να γίνει σε µια θεατρική σκηνή. Όχι µεγάλη. ∆εν θέλω ο κόσµος να πιστεύει πως θα πάει σε µια συναυλία».

Επέλεξες για σκηνοθέτη και συνοδοιπόρο τον πολυσχιδή Γιώργο Νανούρη. Τι ήταν αυτό που σε κέντρισε σε αυτόν;

«Ήθελα να δουλέψω µε έναν άνθρωπο από τη νέα γενιά, γιατί αυτό θα ισορροπούσε τις εντάσεις του δικού µου ψυχισµού. Αυτός ήταν o Γιώργος Νανούρης, που φύτεψε τον πρώτο σπόρο στην απόφασή µου όταν είδα την «Κατερίνα» του. Ο Γιώργος πήρε στα χέρια του ζωές γυναικών άλλης ηλικίας και τις φώτισε σαν να ήταν δικό του βίωµα. Στις συναντήσεις µας είδα, επίσης, πως ο άνθρωπος αυτός µε αγαπάει και τότε τον εµπιστεύτηκα κι άλλο. Τον άφησα να βάλει τα όρια στις υπερβολές µου, στο «χάσιµο» που έχει ο γραπτός λόγος».

Πηγή: Real