Άκης Σακελλαρίου: «Η έκφραση της αγάπης έχει πάψει να είναι ανιδιοτελής»

Τι χρειάζεται ένα έργο για να µπορέσει να περάσει επιτυχώς από τη µεγάλη οθόνη στη σκηνή;

«Είναι τόλµηµα και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που µε ενδιέφερε. Η ταινία του Φον Τρίερ έχει αφήσει το στίγµα της στο σινεµά µε τα έντονα χρώµατά της, τη χρήση της κάµερας στο χέρι, το κινούµενο κάδρο... Τώρα, λοιπόν, δεν µιλάµε για µια αµιγώς θεατρική µεταφορά. Το σινεµά υπάρχει πολύ έντονα στο έργο. Είναι αποσπασµατικό, 250 σκηνές σαν κάδρα, σαν πλάνα ταινίας, που εξελίσσονται µε µεγάλη ταχύτητα. Υπάρχουν κάµερα, µόνιτορ, φώτα, σαν να είσαι σε κινηµατογραφικό στούντιο και σε ένα θέατρο συγχρόνως. Αυτό είναι το στοίχηµα -µένει να δούµε αν θα πετύχει».

Η θρησκευτικότητα της ταινίας, η βαθιά πίστη της κεντρικής ηρωίδας Μπες (Ιωάννα Τσιριγκούλη) µεταφέρεται στο σανίδι; Και πώς θα «µιλήσει» το έργο στον σύγχρονο Έλληνα που γενικώς έχει χάσει την πίστη του;

«Η πίστη και η θρησκευτικότητα είναι τα κυρίαρχα θέµατα του έργου - µαζί µε τον ερωτισµό. Αυτό, όµως, που έχει τη µεγαλύτερη σηµασία στην παράσταση είναι η θυσία, πράξη που πραγµατικά σπανίζει στις ηµέρες µας. Η Μπες εκπορνεύεται για να αποδείξει την αγάπη της στον άντρα της (που κάποια στιγµή µένει ανάπηρος), ακόµα και για να τον γιατρέψει. Το έργο ξεδιπλώνει µια τελείως ανιδιοτελή θυσία. Γι’ αυτό είναι διαχρονικό το µήνυµά του. Η θυσία της Μπες αντιπαραβάλλεται µε τη θυσία της Μαρίας της Μαγδαληνής».

Εσύ την υπέρτατη αγάπη την αντιλαµβάνεσαι ως θυσία;

«Την αντιλαµβάνοµαι όπως οι περισσότεροι, µε τρόπο εγωιστικό. Η έκφραση της αγάπης έχει πάψει να είναι ανιδιοτελής, επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει να υπηρετήσει τη δική του την ύπαρξη. ∆ίνεται, αλλά όχι χωρίς υστεροβουλία. Ίσως αυτό είναι και αποτέλεσµα της τυπολατρίας που υπάρχει στη θρησκεία µας. Αναφερόµαστε στην αγάπη και στην προσφορά, ακουµπώντας όµως σε ενοχές και φόβους».

Πηγή: Real