Πέτρος Κωστόπουλος: «Έχασα πάρα πολλές στιγµές από τα παιδιά µου»

Ως µπαµπάς, πώς είσαι;

«Για να κάνω µια αυτοκριτική, πρώτη φορά τώρα είµαι καλός µπαµπάς. Αν και οι κόρες µου µού λένε «είσαι καλός µπαµπάς». Το µεγαλύτερο κοµπλιµέντο έγινε από τη µεγάλη µου κόρη όταν ήταν 8-9 ετών, η οποία µου είχε πει «είσαι ο πιο κουλ µπαµπάς». Αλλά ξέρω ότι έχασα πάρα πολλές στιγµές από τα παιδιά µου. ∆εν τα πήγαινα στη στάση για το σχολείο, το πρωί τα πήγαινε συνέχεια η Τζένη, το βράδυ γυρνούσα και τα έβλεπα µισή ώρα, τα έβλεπα µόνο τα Σαββατοκύριακα. Τώρα µε τον Μαξ -ένα θετικό στοιχείο του διαζυγίου, ακόµη και στο χειρότερο πράγµα υπάρχουν καλά και το αντίστροφο- είµαστε 50-55 ώρες την εβδοµάδα µαζί. Τον βλέπω κάθε Σαββατοκύριακο και πάµε για µπάσκετ τις Τετάρτες. Έτσι, θα µπω στον δικό του κόσµο, δεν θα τον φέρω στα δικά µου µέτρα. Τι θες, Μαξ, γήπεδο, µπάσκετ, ποδόσφαιρο, play station, θα του πω. Αλλά βέβαια στο παιδί πρέπει να βάζεις πάντα και όρια. Πιστεύω ότι πρέπει να έχει και τα δύο πρότυπα, και της µάνας και του πατέρα. Με αυτόν τον τρόπο έχω δει τα αποτελέσµατα και είµαι χαρούµενος γιατί οι άλλες µεγάλωσαν πολύ γρήγορα και δεν τις κατάλαβα και θα το συνιστούσα. Βλέπω πολλούς χωρισµένους µπαµπάδες που παίρνουν τα παιδιά κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, όχι κάθε εβδοµάδα. Το παιδί θέλει και την πατρική φιγούρα, όµως, αυτό κατάλαβα. Γι’ αυτό και είµαι και λίγο επιφυλακτικός στην υιοθέτηση παιδιών από οµόφυλα ζευγάρια. Είµαι επιφυλακτικός, δεν ξέρω, δεν είµαι εναντίον ή υπέρ, πρέπει να έχει και τα δύο µοντέλα. Τώρα αν αυτό ικανοποιείται, οκ, δεν ξέρω, η επιστήµη θα το πει».

Πώς αισθάνεσαι που η µεγάλη κόρη σου είναι µακριά;

«Είµαι χαρούµενος που η κόρη µου δεν είναι εδώ. Εγώ έφυγα από το σπίτι µου στα 16. Πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να απογαλακτίζονται και να φεύγουν 18 χρόνων, όπως και εγώ έφυγα στα 16 από τον Βόλο και ήρθα σχολείο στην Αθήνα. Τότε η Αθήνα ήταν το ίδιο µακριά όπως είναι η Αµερική τώρα µε την Ελλάδα. Αν οι γονείς τα κρατάνε στο σπίτι υπό έλεγχο, κάνουν τροµακτικό λάθος. Εννοείται ότι φοβάµαι τα πάντα, αλλά το παιδί πρέπει να πάρει τις δικές του ευκαιρίες, να απογαλακτιστεί, να κόψει τον οµφάλιο λώρο, να έρθει σε σύγκρουση µαζί σου στην εφηβεία. Εγώ και στην Αθήνα να ήταν, θα της έλεγα να πάει να µείνει στην άλλη άκρη της πόλης».

Θα την ενθάρρυνες να µείνει εκεί;

«Ναι. Πιστεύω ότι η κατάσταση στην Αθήνα, στην Ελλάδα θα οµορφύνει στα επόµενα χρόνια, αλλά αυτή τη στιγµή ζούµε σε µια παγκοσµιοποιηµένη κοινωνία. Ένας νέος πρέπει να πάει εκεί που του δίνονται οι περισσότερες ευκαιρίες. Αν αυτές δεν δίνονται εδώ, καλά θα κάνει να φύγει. Αν η χώρα σού προσφέρει, να προσφέρεις και εσύ σε αυτή, αν δεν σου προσφέρει, δεν καταλαβαίνω τι θα της προσφέρεις - τη µιζέρια σου, την ανεργία σου, την έλλειψη υποδοµών, την έλλειψη αναγνώρισης»;

Πηγή: Real