Άση Μπήλιου: «Παλαιότερα αυτομαστιγωνόμουν»

«Η αλήθεια είναι ότι δεν έζησα την πιο ανέμελη παιδική και εφηβική ηλικία. Μεγάλωσα σχεδόν πριν την ώρα μου. Ήταν περίεργο γιατί ενώ από μικρή έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, μέσα μου εξακολουθούσα να είμαι παιδί. Είχα -και έχω- μια παιδικότητα και μια αφέλεια που δεν δικαιολογείται. Πλέον μου αρέσει. Παλαιότερα αυτομαστιγωνόμουν ακόμη και γι' αυτό το στοιχείο μου. Έλεγα «μα γιατί να είμαι αφελής». Δεν πειράζει. Ήμουν αφελής, έφαγα τα μούτρα μου και μπορεί και να το ξανακάνω. Το σημαντικό είναι πως δεν με νοιάζει πια. Αυτό είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά πράγματα που έχω κερδίσει. Όλοι φοβόμαστε μη στεναχωρηθούμε, μην αποτύχουμε, μη χαλάσουμε την τέλεια εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας τόσο εμείς όσο και οι άλλοι. Το άγχος της τελειότητας είναι απλώς ένας μεγάλος μύθος. Δεν αγγίζεις ποτέ την τελειότητα. Και τι είναι το τέλειο τελικά; Πώς αποδεικνύεται έμπρακτα ή αντικειμενικά; Αυτό που είναι τέλειο για εμένα μπορεί να αποτελεί για έναν άλλο απλώς μια μετριότητα. Βγήκα λοιπόν από το φαύλο κύκλο του να προσπαθώ να τα κάνω όλα τέλεια καινά με τιμωρώ κάθε φορά που θεωρούσα ότι δεν τα κατάφερνα. Επίσης απέκτησα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Η πιο δύσκολη σχέση που έχουμε να διαχειριστούμε δεν είναι με τους ανθρώπους γύρω μας αλλά με τον εαυτό μας. Δεν πίστευα σε εμένα. Επειδή επαναλάμβανα τυχόν λάθη μου, θεωρούσα ότι πάντοτε θα έρχομαι αντιμέτωπη με τις ίδιες καταστάσεις» τόνισε στο ΕΓΩ.

-Για ποια πράγματα δεν είχες εμπιστοσύνη στον εαυτό σου

«Για πολλά. Μονίμως είχα μια αίσθηση ότι δεν έκανα σωστά τα πράγματα, πως από τύχη απέκτησα το ένα ή το άλλο αγαθό. Δεν ήταν καθόλου τύχη τελικά, αλλά αποτέλεσμα πολύ σκληρής δικής μου δουλειάς. Απλώς δεν το έβλεπα. Δεν το αναγνώριζα σε μένα.»

-Δεν αγαπούσες τον εαυτό σου;

«Όχι. Με αγαπούσα ελάχιστα σε σχέση με το πόσο με αγαπώ τώρα. Ξέρεις τι γίνεται; Οι άνθρωποι που μεγαλώνουν ως καλά παιδιά μέσα σε μια οικογένεια υποφέρουν πολύ στη ζωή τους. Κάθε φορά που αισθάνονται ότι δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα των γονιών τους, βασανίζονται, οπότε μονίμως πρέπει να υποχωρούν, να συμβιβάζονται, να λένε «ναι». Μεγάλωσα λέγοντας πολλά «ναι», στην προσπάθεια μου να μη χαλάσω την εικόνα του καλού παιδιού, ενώ θα-επρεπε να έχω πει περισσότερα «όχι». Συνειδητοποίησα εκ των υστέρων ότι δεν οδηγεί πουθενά αυτή η στάση.»

- Πότε έκανες την επανάσταση σου;

«Ήμουν πάντοτε επαναστάτης. Δεν επέλεξα να βολευτώ ποτέ ούτε στη δουλειά ούτε στην προσωπική μου ζωή. Έπαιρνα και παίρνω ρίσκα.»