«Δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε τον εαυτό μας, από υποψήφιους αναζητητές στα σκουπίδια»

Που “χωλαίνει” το ελληνικό θέατρο;

Ζούμε σε μια χώρα που παρουσιάζει όλες τις εκφάνσεις του θεατρικού ρεπερτορίου. Χαίρομαι που νεότεροι, “παρασύρουν” και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας να παρακολουθήσουν μια παράσταση που δεν επενδύει σε ένα όνομα μαρκίζας ή ένα κλασσικό συγγραφέα. Πάντα η απορία μου-αντίδραση ήταν, ακούγοντας έναν συνάδελφο αισθανόμενο έπαρση να παίζει ένα κλασσικό συγγραφέα….”καλά μην χαίρεσαι τόσο πολύ που παίζεις Σαίξπηρ-μπορεί να είναι χάλια. Όχι ο Σαίξπηρ, αλλά η παράσταση που παίζεις”. Το ζήτημα είναι η παράσταση. Δεν είναι ούτε ο σκηνοθέτης, ούτε οι ηθοποιοί, ούτε το έργο. Είναι ο συνδυασμός και των τριών., δήλωσε ο Γιώργος Χρανιώτης στο outnow.

Το ρίσκο οφείλει να υπάρχει στο καλλιτέχνη;

Αναμφίβολα! Ο καλλιτέχνης οφείλει να ρισκάρει. Ένας ηθοποιός που δεν θα κάνει και αποτυχίες, εμένα -συνήθως- με ξενερώνει. Ένας δημιουργός που δεν επενδύει στην ενδεχόμενη αποτυχία, αλλά επιλέγει τους “σίγουρους δρόμους”, κάνοντας σταθερά πράγματα, για τον ορισμό της επιτυχίας, δεν με συγκινεί. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το θέμα είναι…σε φτιάχνει ένα κείμενο; Πάρε τον ηθοποιό που γουστάρεις, τον σκηνοθέτη που θέλεις και έχεις κάποιο κοινό κώδικα, και κάνε τη δουλειά σου! Αν αποτύχεις-δεν πειράζει! Υπάρχει πάντα η επόμενη δουλειά. Δεν θα ξεχάσω την Αντιγόνη Βαλάκου, όταν συνεργαστήκαμε, στα 80φεύγα της, που μας έλεγε “να σηκωθούμε να φύγουμε, να πάμε να παίξουμε στο Καναδά”. Είχε ενέργεια μικρού παιδιού και δεν την ενδιέφερε αν αποτύχει. Την ενδιέφερε να παίξει.

Ο κόσμος έχει μουδιάσει, με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν πρέπει να πάμε κόντρα σε όλο αυτό;

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Δε ξέρω κάτι άλλο, από το να είμαι αισιόδοξος. Αλλά, πλέον, δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε τον εαυτό μας, από υποψήφιους αναζητητές στα σκουπίδια. Κανείς δεν μπορεί να εξαιρέσει τον εαυτό του, από αυτή τη συνθήκη, που μπορεί να του παρουσιαστεί στο μέλλον. Αυτό, από μόνο του, έχει κάνει πολλά κακά. Ένα καλό, όμως, που έπραξε, είναι πως αρχίσαμε να ερχόμαστε λίγο στη θέση, ανθρώπων που βρίσκονται στην Αφρική, στην Ασία, που λιμοκτονούν, ψάχνοντας τη τροφή τους ζητιανεύοντας ή ψάχνοντας στα σκουπίδια. Το ότι ερχόμαστε πιο κοντά, σε ανθρώπους που υποφέρουν, ίσως στο μέλλον, οδηγήσει τις επόμενες γενιές να προσπαθήσουν και να καταφέρουν, να εξαλείψουν τη φτώχεια στο κόσμο. Μόνο μέσω του ότι μπορούμε να φανταστούμε ή να νιώσουμε τη φτώχεια στο πετσί μας. Μόνο έτσι γίνεται. Η φτώχεια ή το έγκλημα στο κόσμο, αν δεν το δεις μπροστά στα μάτια σου, δεν μπορεί να σε συγκινήσει. Πρέπει να δεις ανθρώπους να υποφέρουν, για να καταφέρεις να τους συμπονέσεις και να αλλάξεις το τρόπο ζωής σου, προκειμένου να υπάρχουν λιγότεροι φτωχοί στο κόσμο. Μόνο με το κίνδυνο της ενδεχόμενης, προσωπικής μας ένδειας, που χτύπησε το κατώφλι του σπιτιού μας, μπορούμε να αλλάξουμε μυαλά.

Το ίδιο συμβαίνει και με το έγκλημα;

Το γεγονός ότι υπάρχουν τρομοκρακτικά χτυπήματα σε χώρες της Ευρώπης, κάτι που δεν συνέβαινε παλαιότερα, και συμβαίνει γύρω μας, δημιουργεί ένα φόβο, που αν δεν αφεθούμε σε αυτόν, μα αλλάξουμε προσωπική νοοτροπία, κάτι λίγο καλύτερο μπορεί να μας συμβεί. Βεβαίως, δεν ξέρω αν θα ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, αν θα κλειστούμε στα σπίτια μας, τη τηλεόραση, το οικιακό internet και θα φοβόμαστε να βγούμε από αυτά-δεν έχω απαντήσεις στο τι μπορεί να μας συμβεί. Όλα είναι δύσκολα και νοσηρά….αν καταλάβουμε ότι οι ISIS είμαστε εμείς, τότε ίσως αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε το μέγεθος του όλου προβλήματος, της συμμετοχής μας και της συνενοχής μας. Γιατί είμαστε οι ISIS! Εμείς είμαστε οι άνθρωποι που δώσαμε χρήματα για να πάρει όπλα η Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες.