Γιώργος Χρανιώτης: «Απεχθάνομαι την ασφάλεια»
Ο Γιώργος Χρανιώτης σε συνέντευξή του μίλησε για την απόφασή του να φύγει από την Αθήνα και να παίξει σε παράσταση της Θεσσαλονίκης.
Ήρθες στη Θεσσαλονίκη, εδώ και πολύ καιρό, κάνοντας πρόβες. Σε χαλεπούς καιρούς, “απαρνήθηκες το σπίτι σου”, την Αθήνα.
Αυτό για μένα ήταν το ευκολότερο. Αγαπημένη μου φράση είναι αυτή που λέει πως “το χειρότερο πράγμα που ονειρεύτηκε ένα φιλελεύθερο πνεύμα, είναι η αίσθηση της ασφάλειας. Ακόμη, κι αν το είδε τη προηγούμενη μέρα στον ύπνο του, την επόμενη ντράπηκε και φρόντισε να το διαγράψει από τη μνήμη του”. Απεχθάνομαι την ασφάλεια. Οτιδήποτε με κάνει να αισθανθώ ασφαλής, το απεχθάνομαι. Πέρα από μια οικογενειακή βραδιά μπροστά στο τζάκι με τους φίλους μου, που μου αρέσει και την έχω ανάγκη. Πέρα από την οικογένεια, λοιπόν, που σου δίνει αγάπη και ασφάλεια, το κράνος και τη ζώνη ασφαλείας, όλες τις άλλες συνθήκες που εμπεριέχουν την “ατμόσφαιρα ασφάλειας” τις απεχθάνομαι. Με ιντριγκάρει ότι θα παίξω ένα κείμενο που δεν είναι κωμωδία. Δεν θα γελάσει ο άλλος, σώνει και ντε. Δεν με αφορά, το “να έρθει και να περάσει καλά”-φράση που σιχαίνομαι όσο οτιδήποτε άλλο. Το θέατρο είναι ένα πεδίο μάχης. Δεν είναι ένας χώρος που-οπωσδήποτε-πρέπει να περάσει καλά. Αν περάσει καλά-μπράβο! Το ζήτημα είναι να μπορέσει να επικοινωνήσει. Και φεύγοντας, να βγει από το θέατρο πιο ανήσυχος. Όχι πιο ήσυχος. Η πρόταση συνεργασίας ήταν αφόρητα ερεθιστική, για να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Κατάλαβα “όλο το πλαίσιο”. Ότι θα μένω σε ένα ξενοδοχείο, θα έχω τη βοηθό σκηνοθέτη να συνεργάζομαι για το κείμενο, θα έχω το ποδήλατό μου για να έρχομαι στις πρόβες. Ότι θα έχω 2-3 φίλους στη Θεσσαλονίκη και θα μπορώ να συζητάω μαζί τους, για το συγκεκριμένο έργο. Ότι θα έχω το Γρηγόρη Αποστολόπουλο, τη Τίνα Λεονωρά που δεν γνώριζα μέχρι πρότινος…Όλο αυτό μου φάνηκε, ένας πολύ ωραίος “γκρεμός” για να “πηδήξω”.
Παραμένεις ντροπαλός, όπως παλιά;
Μέχρι τα 22-23 μου χρόνια ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί (εύχομαι να μην το έχω χάσει). Άνθρωποι που παραμένουν ντροπαλοί, σκύβουν τα μάτια μερικές φορές και χαμογελούν αμήχανα, είναι αυτοί οι άνθρωποι, που αξίζει να “επενδύσουμε”! Όχι, αυτοί που “σφύζουν” από αυτοπεποίθηση και χαρά, δίχως κανένα λόγο. Θέλω να είμαι λίγο χαρούμενος και λίγο ντροπαλός.
Ποια φράση κρατάς σα φυλαχτό και πορεύεσαι μέσα στο θέατρο;
Είναι δύο οι φράσεις. Όταν στη σχολή έπαιζα στο “Ματωμένο Γάμο”, ο Νίκος Βασταρδής μου είπε πως τον ερμήνευσα καλύτερα και από τον ίδιο. Όταν ο καθηγητής σου, στο λέει αυτό, σου δίνει μια τρομακτική “κλωτσιά” να αντιμετωπίσεις μετά, τα πράγματα. Επίσης, η δασκάλα μου, η Ζωζώ Ζάρπα, μας κοίταξε στα μάτια όλους μέσα στη τάξη και μας είπε “από εσάς, ελάχιστοι θα γίνετε επαγγελματίες ηθοποιοί. Αλλά και όσοι δεν γίνετε ηθοποιοί, πατάτες αν τηγανίζετε, θα τις τηγανίζετε διαφορετικά”. Το κράτησα. Και όντας, “ταπεινός” καθηγητής πλέον κι εγώ, στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ, κατάλαβα τι μας έλεγε- τότε- εκείνη….
Πηγή:outnow