Πέτρος Κωστόπουλος: «Είμαι ανθρωποφοβικός»

«Εκείνο που ήθελα ήταν να κάνω τους ανθρώπους της σόουμπιζ να θυμίζουν σταρ στα περιοδικά. Η βιομηχανία πρέπει να στηρίζει τον εαυτό της. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε μια βιομηχανία που σβήνει τον εαυτό της. Λέμε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι λαμόγια, όλοι οι δημοσιογράφοι είναι πουλημένοι, όλοι η σόουμπιζ είναι εξώλης και προώλης. Αν βγαίνει μια εκπομπή και τα χώνει στους σταρ του απέναντι καναλιού, στην ουσία ναρκοθετεί τον εαυτό της. Πλέον είμαστε σε μια φάση με τα περιοδικά που ό,τι γίνεται το μαθαίνεις. Ο γνωστός άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει. Μπορώ να πάω εγώ σε ένα ξενοδοχείο με μια γκόμενα και να μην το μάθει όλη η Ελλάδα; Να πας να φας και να μη σε γνωρίσουν 500; Από την άλλη, πρέπει να υπάρχει κι ένας μύθος καλός. Οι Αμερικάνοι το κάνουν αμφίπλευρα. Δεν κατακρημνίζουν μόνο, ανεβάζουν και κάποιους ανθρώπους. Εδώ όλους τους λέμε νούμερα και καβαλημένους. Ε, δεν είναι έτσι» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Ο ίδιος ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει χτυπήματα, κουτσομπολιό, χαιρεκακία, κυρίως το αίσθημα που περιγράφεται από τον περιοδικίστικο όρο «αγαπομίσος», μια και εκών άκων ενσαρκώνει ένα πρόσωπο «πουληστερό» για τον Τύπο. Εχει βρει την εξήγηση; «Υπάρχουν άνθρωποι που τραβάνε πιο πολύ τα φώτα. Και το κουτσομπολιό. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνίας που ζει σε σήψη εδώ και πάρα πολύ καιρό, με αποτέλεσμα να τρώει τον εαυτό της. Καθένας θέλει αυτά που υποφέρει ο ίδιος να τα βλέπει να τα παθαίνουν και αυτοί οι εκεί έξω, οι επώνυμοι, οι δυνατοί. Είμαστε πλέον τόσο λίγοι που γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας.

Ολο αυτό λοιπόν συμβαίνει στο πλαίσιο του κουτσομπολιού, μαζί με λίγο φθόνο και λίγη ταυτοποίηση του πάθους μας, ότι δηλαδή ο άλλος είναι χειρότερα από μας. Από την άλλη μεριά είναι το ενδιαφέρον να γεμίσουν περιοδικά, σελίδες, sites. Τι με κάνει, όπως λες, “πουληστερό”; Η ζωή που έζησα ή η ζωή που νόμιζαν οι άλλοι ότι έζησα. Κανείς δεν καταλάβαινε τι γινόταν. Τα περιοδικά που φιλοξενούσαν τα πλούσια και τα φανταχτερά προϊόντα δεν ήταν το “Nitro”, το “ΚΛΙΚ” ή το “Esquire”. Ηταν άλλα. Εμείς είχαμε τα μοντέρνα περιοδικά. Δεν παρουσιάζαμε τις Porsche και τα χρυσά ρολόγια. Σε μας όμως έμεινε η ρετσινιά. Εγώ ήθελα να κάνω μια ζωή που ήταν κάπως. Σαν μικρό παιδί έκανα βόλτες δεξιά κι αριστερά - κι αυτό δημιούργησε μια κατάσταση γύρω-γύρω που άλλοι τη γούσταραν κι άλλοι τη μισούσαν. Δεν καταλαβαίνεις πώς γίνεται αυτό. Εκ των υστέρων το αντιλαμβάνεσαι. Ξέρεις κάτι; Είμαι κάτι που δεν μπορεί κανείς να το υποθέσει - κι ας πουν ότι λέω μαλακίες τώρα. Είμαι ανθρωποφοβικός. Οταν πάω σε έναν χώρο με πολύ κόσμο κομπλάρω. Εχω ανασφάλεια. Από μικρό παιδί.

Ο τρόπος που είμαι και φαίνομαι δεν δείχνει ότι το νιώθω αυτό. Κάποιοι υποθέτουν ότι είμαι σνομπ ή απρόσιτος. Μου το ’χουν πει 10-15 άνθρωποι που μ’ έχουν γνωρίσει τα τελευταία χρόνια. Κι έχω μείνει κόκκαλο. Στην πραγματικότητα είμαι κομπλεξικός επειδή έρχομαι από τον Βόλο και είμαι γιος ταξιτζή. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να μιλάω σε όλον τον κόσμο. Αισθάνομαι ότι ως γιος ταξιτζή δεν δικαιούμαι να είμαι σνομπ». Σκέφτομαι, ωστόσο, ότι δεν προσδιορίζεται μόνο από εκείνα τα χρόνια. Του το λέω. «Προσδιορίζομαι από όλη μου την πορεία. Και η πορεία ξεκίνησε από τον Βόλο. Ξέρεις, μισούσα πάντοτε την ιδεολογία του νεόπλουτου. Το κάτι να γυαλίζει, κάτι χρυσό. Αν και υπήρξα κι εγώ νεόπλουτος, ήμουν πάντοτε μίνιμαλ - στην αισθητική τουλάχιστον. Και αυτό το ταξί του μπαμπά μου πάντα με προσδιόριζε. Ισως γιατί σαν οδηγός είσαι υποχρεωμένος να μιλάς με όλον τον κόσμο».