Τα συγκινητικά λόγια του Λαζόπουλου για τον Παντελίδη: «Δεν έγλειψε. Δεν σύρθηκε...»

«Κανένας δεν έμεινε ασυγκίνητος γι΄αυτό το παιδί. Που από το πουθενά μπήκε στις καρδιές των ανθρώπων, τραγουδώντας. Χωρίς φτιασίδια περιττά, με την ψυχή ενός παιδιού της ηλικίας του, είπε με τη δική του φωνή και τον δικό του τρόπο τα τραγούδια του. Δεν έγλειψε. Δεν παρακάλεσε κανέναν. Δεν σύρθηκε. Πολλές φορές μέσα από τις εκπομπές μου χρησιμοποιούσαμε τα τραγούδια του είτε κάνοντας σάτιρα είτε χορεύοντας τα στα διαλείμματα. Οι συνεργάτες μου τα διάλεγαν πάντα επειδή ήταν ξεσηκωτικά. Σκορπούσαν μία χαρά, μια ανεμελιά.

Οι στίχοι του μετέφεραν καμιά φορά μια στεναχώρια, σαν αυτές που περνάνε χιλιάδες νέοι άνθρωποι μέσα στην σχέση τους και στην καθημερινότητα τους. Άλλωστε η καθημερινότητα δεν ζει μόνο μέσα στις βιβλιοθήκες και κυρίως δεν ζει μέσα στην σοβαρότητα. Η καθημερινότητα περνάει μέσα από τα ισόγεια και τα υπόγεια, από τους νταλκάδες και τους καημούς, απ' τα κλάματα κι απ' τα γέλια, απ' τις σκέψεις κι απ' τα αγγίγματα των χεριών.

Έβλεπα τα πρόσωπα των ανθρώπων που είχαν πάει εκεί για να τον αποχαιρετήσουν. Ανάμεσα τους τα παιδιά της γειτονιάς που ψάχνουν ένα αύριο χαμένο. Εκεί ήταν μαζεμένα αυτά τα παιδιά. Για να αποχαιρετήσουν αυτόν που τα κατάφερε μόνος του και έγινε ότι έγινε, με τις δικές του και μόνο δυνάμεις.

Τα λόγια της μάνας του και ο σπαραγμός της που έσκισε τους τείχους της εκκλησίας, σφηνώθηκε στις καρδιές όλων μας. Σφηνώθηκε στην καρδιά μου, με ανασήκωσε απ' την καρέκλα. Αβάσταγος αυτός ο πόνος και τα λόγια της: «αστέρι μου, αϊτέ μου και φεγγάρι μου»,λόγια που έλεγε και η δικιά μου η μάνα με την ίδια ακριβώς σειρά. Σαν να μαθαίνει η αγάπη ίδια λόγια, με την ίδια μουσική, ίδια σειρά. Σαν να τραβάνε οι μανάδες μέσα απ΄ το κρυφό ντουλάπι της ψυχής τους λόγια μονάκριβα τα οποία ακουμπούνε στην μνήμη παντοτινά.

Αστέρι μου, εσύ που ανατέλλεις, αϊτέ μου, εσύ που πετάς, φεγγάρι μου, εσύ που βγαίνεις όταν νυχτώσει. Μια μάνα που τα έζησε όλα και γρήγορα, μαζί με το παιδί αυτό. Είχε μαζέψει στεναχώρια σίγουρα τις τελευταίες μέρες από το πετροβολητό που έτρωγε το παιδί της από το αληταριό του διαδικτύου.

Διάβασα την επιστολή με την οποία απέσυρε το τραγούδι του, για μια φράση » πλέον θυμίζεις σκάρτη γκόμενα που τριγυρνάς στα κατεχόμενα» , όπου εξηγούσε το παιδί αυτό ότι το έγραψε για μια συγκεκριμένη ιστορία, έτσι όπως έγραφε και όλες τις άλλες ιστορίες. Όμως σ' αυτό τον τόπο έχουν πάρει τα υποκείμενα το υποδεκάμετρο της κακοψυχίας τους και μετράνε λέξεις.

Αυτοί που χώρισαν την Κύπρο, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για όλα όσα έγιναν στην Κύπρο, αυτοί που ανέχονται τα κατεχόμενα, αυτοί που δεν βρίσκουν καμία λύση. Αυτοί επιτέθηκαν σ' αυτόν που υπηρέτησε στην Κύπρο και που όλοι είδαμε ότι έφυγε με την ελληνική σημαία, μιας και είχε υπηρετήσει στο Πολεμικό Ναυτικό.

Αυτή η παρατεταμένη στεναχώρια που έφτασε μέχρι εκεί που δεν θα μπορούσε να φτάσει, μέχρι εκεί που δεν έπρεπε να φτάσει.

Στην εξόδιο ακολουθία ήταν όλοι εκεί εκτός από όλους αυτούς που τον έβριζαν, στο διαδίκτυο κυρίως, όλες τις προηγούμενες μέρες. Δεν ήταν καν αυτοί που είχαν στήσει φάρσα ότι σκοτώθηκε από τροχαίο πριν τέσσερα χρόνια. Οι προφήτες του κακού. Εκεί ήταν μόνο αυτοί που πραγματικά τον αγαπούσαν. Και ήταν πολλοί και αμέτρητοι.

Αυτό που ένοιωσα παρακολουθώντας την εξόδιο ακολουθία του νεαρού αυτού παιδιού ήταν πως έχτισε έναν τοίχο αγάπης γύρω από τη μάνα του και τους δικούς του και ένα τείχος αγάπης απέναντι σε όλους αυτούς που ασύστολα τον κατηγορούσαν υποκρύπτοντας τον φθόνο, το μίσος τους, τη μικρότητα τους και τους πραγματικούς λόγους. Φθόνος γιατί έφτασε από το πουθενά ψηλά.

Αυτά τα λόγια της μητέρας του όμως, είμαι σίγουρος πως τα άκουσε φεύγοντας. Ίσως και τα μόνα που άκουσε. «Αστέρι μου, αϊτέ μου και φεγγάρι μου». Αυτά τα λόγια ναι, τα άκουσε. Όλα μόνος του. Ζωή και θάνατο. Όλα μόνος του.

Υ.Γ.: Άραγε τώρα που έφυγε κι αφού εξήγησε τους στίχους του τραγουδιού του μπορούν τα αληταριά του διαδικτύου να επιτρέψουν να ακουστεί το τραγούδι αυτό ή πρέπει να φύγει χωρίς να πει η ψυχή του όλα όσα ήθελε να πει;» έγραψε στο blog του.