Μανουσάκης: «Στόχος μου ήταν να θυμίσω εκείνα τα εγκλήματα σε όσους αποφάσισαν να τα ξεχάσουν…»

«Η ιδέα για την ταινία υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που πρωτοδιάβασα το βιβλίο. Ηταν ένα από τα ωραιότερα αναγνώσματα που έχουν πέσει στα χέρια μου. Με τράβηξε η ουσία του. Το γεγονός ότι μέσω μιας ερωτικής ιστορίας και ενός μεγάλου λαϊκού συνθέτη, του Βασίλη Τσιτσάνη, μπορούσαμε να καταδείξουμε τον παραλογισμό των φυλετικών διακρίσεων και την πραγματική φύση του ναζισμού και του ολοκληρωτισμού. Την παραγωγή τη δουλεύαμε με τους σεναριογράφους εδώ και πέντε χρόνια. Δημιουργήσαμε μια κοινωνία που δεν υπάρχει πια, τη ζοφερή και κατοχική Θεσσαλονίκη του 1942, με τον Τσιτσάνη, έναν παρατηρητή της εποχής του, να ανοίγει το «Ουζερί Τσιτσάνης», που φαντάζει σαν ένα διάλειμμα ψυχής. Ο Μίκης Θεοδωράκης έλεγε ότι μορφές και μουσικοί σαν τον Βασίλη Τσιτσάνη βγαίνουν ένας στα 100 χρόνια» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.

-Ο στόχος επιτεύχθηκε;

«Στόχος μου ήταν να θυμίσω εκείνα τα εγκλήματα σε όσους αποφάσισαν να τα ξεχάσουν και να τα μάθουν όσοι δεν τα γνωρίζουν. Η κοινωνία μας είναι ένα δάσος με δέντρα. Αυτή τη στιγμή έχουν εισχωρήσει μύκητες κι έχουν δημιουργηθεί πληγές. Τα άρρωστα δέντρα πρέπει να κοπούν, γιατί θα βρουν πρόσφορο έδαφος για να μολύνουν και τα υγιή.»

-Τι σας λένε άνθρωποι που είδαν την ταινία;

«Ενα κοριτσάκι με πλησίασε με αθωότητα και μου είπε «καλά, έγιναν όλα αυτά;» και πραγματικά δεν ήξερα τι να του πω. Όπως συγκλονίστηκα όταν μια γιαγιά 98 ετών ήρθε και με λυγμούς μού είπε «Κύριε Μανουσάκη, έτσι έγιναν τα πράγματα. Ποτέ ξανά»! Πραγματικά το εύχομαι.»