Ιεροκλής Μιχαηλίδης: «∆εν είµαστε εισαγγελείς στο χιούµορ»

Η σάτιρα που κάνετε δεν προσβάλλει κανέναν. Πώς το καταφέρνετε; Αυτολογοκρίνεστε;
Κατ’ αρχήν, αποφεύγουµε τις ευκολίες και αναπαράγουµε τα προσωπικά κλισέ µας. Για τη σάτιρα, έχω πει πάρα πολλές φορές ότι εµείς δεν είµαστε πάνω από τα πράγµατα, δεν είµαστε κριτές των πραγµάτων. ∆εν είµαστε εισαγγελείς στο χιούµορ. Είµαστε µέσα στο πρόβληµα και θέτουµε ερωτήµατα αυτοσαρκαζόµενοι. ∆εν έχει νόηµα η επίθεση, η κατά µέτωπο επίθεση - και κυρίως στα πρόσωπα. ∆εν καταλαβαίνω πώς νοµιµοποιείται κάποιος επειδή έχει δηµόσιο λόγο να είναι επικριτικός, να κάνει κριτική αφ’ υψηλού, γιατί µετά τελειώνει και η έννοια της τέχνης. Σαφώς κάνουµε ένα είδος κριτικής, σάτιρας και ελέγχου, αλλά µε διαφορετικό τρόπο. Σαν να είµαστε µέρος του προβλήµατος και να έχουµε κι εµείς ευθύνη γι’ αυτό. Αλλιώς καραδοκούν δύο πράγµατα: Πρώτον, ο λαϊκισµός, δηλαδή να λες αυτό που θέλει να ακούσει ο θεατής. Αυτό είναι ένας µεγάλος κίνδυνος, αλλά φέρνει και περισσότερα εισιτήρια γιατί χαϊδεύεις τα αυτιά. ∆εύτερον, ο καταγγελτικός λόγος, το οποίο συµβαίνει και στη δηµοσιογραφία, δηλαδή µία λεπτοµερής έρευνα, προσεκτικά διατυπωµένη µε ένα κραυγαλέο κείµενο, λίβελο εναντίον κάποιου.
Αποφεύγετε και τις απευθείας αναφορές σε πρόσωπα...
Ναι, γιατί έχει σηµασία το αίτιο που δηµιουργεί αυτή την κατάσταση. Εάν λοιπόν δεν µιλήσεις για το αίτιο, είσαι άστοχος. Εµείς δεν µιλάµε για την εξωτερική εµφάνιση των άλλων ανθρώπων, αλλά για τη δική µας. Τα φυσικά µειονεκτήµατα δεν είναι µειονεκτήµατα προς χρήση. Ακόµα και η ανοησία είναι ένα φυσικό µειονέκτηµα. Αν ο άλλος δεν είναι σε µια θέση τέτοια που να επηρεάζει τις ζωές µας, γιατί να ασχοληθούµε µαζί του; Είναι σαν τον τρελό του χωριού που οι άλλοι χλευάζουν. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ σε εµάς. Είναι και θέµα στάσης ζωής. Ποιοι είµαστε εµείς, οι οποίοι θα πρέπει να ελέγξουµε και να κατακρεουργήσουµε κάποιον; Εσείς το αντέχετε; Εγώ δεν θέλω. Πολλές φορές το ερµηνεύουν ως ένα είδος δειλίας, ότι το κάνουµε για να µη µας κάνουν µηνύσεις. Σιγά! Οι µηνύσεις σε εµάς είναι καλές. Είναι τεράστια διαφήµιση. Θα πρέπει να τις προκαλούµε, θεωρητικά. ∆εν το κάναµε όµως, γιατί ο άλλος θα πρέπει να έρχεται και να αναγνωρίζει τον εαυτό του και εµείς να αναγνωρίζουµε τον εαυτό µας µέσα σε αυτά που λέµε. Αλλιώς είµαστε οι υπεράνω. Είσαι ένα είδος µικρού θεού. Και κάποιος που θα πιστέψει πως είναι ένας µικρός θεός, καλύτερα να τον κοιτάξει ψυχίατρος. Εγώ δεν το πιστεύω.

Πηγή: Real