Γιώργος Θεοφάνους: «Δεν νιώθω ότι είμαι σε ξένη χώρα»

«Δεν μου αρέσουν τα μπουζούκια. Δεν το λέω με σνομπισμό», εξηγεί. «Απλώς δεν περνάω καθόλου καλά. Και οι φίλοι μου περνάνε χάλια μαζί μου. Δεν μπορώ να ξεφαντώσω. Πολλές φορές και εγώ ο ίδιος ρωτάω τον εαυτό μου “τελικά, είσαι αυτό το πράγμα;”. Ξέρεις, εγώ πορεύομαι με τον σταυρό στο χέρι. Προσπαθώ πάντα με όπλα μου το δίκιο, την αξιοκρατία, το ταλέντο. Από κει και μετά δεν εξαρτώνται όλα από μας. Και έχω πληγωθεί και εξακολουθώ να πληγώνομαι. Και από ανθρώπους και από σύνολα. Στο τελευταίο τραγούδι του πρώτου δίσκου που έκανα με τον Αντώνη Ρέμο, το “Σ’ εκδικήθηκα”, ο τελευταίος στίχος λέει: “Από τις στάχτες μου ξαναγεννήθηκα”. Αυτό είμαι. Είμαι πολύ περήφανος που ό,τι έκανα, το έκανα μόνος μου» είπε στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε:

«Ήρθα σε μια χώρα ως οικονομικός μετανάστης. Είμαι από το ’89 στην Αθήνα. Και τα τέσσερα παιδιά μου γεννήθηκαν εδώ. Θα μου πεις: “Νιώθεις παραπάνω Ελλαδίτης από Κύπριος;”. Όχι, δεν παύω να σκέφτομαι την πατρίδα μου και να την έχω σε πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αλλά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι στην Ελλάδα. Δεν νιώθω ότι είμαι σε ξένη χώρα. Και είμαι τρομερά ευγνώμων για όσα μου έχει δώσει αυτή εδώ η χώρα. Παρεμπιπτόντως, τώρα θα πάρω και την ελληνική υπηκοότητα. Γιατί θέλω την υπηκοότητα μετά από 27 χρόνια; Ζω σε μια χώρα, πληρώνω φόρους, απολαμβάνω τα καλά της, αλλά δυστυχώς απολαμβάνω και όλα τα κακά της. Δε θα ’πρεπε λοιπόν να έχω το δικαίωμα να λέω “ναι’’ ή ‘‘όχι;”, να ψηφίζω ή να μην ψηφίζω; Ελπίζω πάντως σύντομα να έχω τα χαρτιά μου. Να είμαι νόμιμος, γιατί ακόμη θεωρούμαι αλλοδαπός. Μέσα μου βέβαια ποτέ δεν ένιωσα ξένος»