Τάσος Νούσιας: «Με εκνευρίζει και με ταράσσει ο μη σεβασμός, η έπαρση…»

«Αγαπάω τη φύση της δουλειάς, τη θνησιγένειά της όπου μέσα από τους ρόλους καλούμαι κάθε φορά να βιώσω αρχή, μέση, τέλος. Έτσι όπως πρέπει να είναι ορθά δομημένο ένα δραματουργικό έργο. Αυτό το βιώνουμε συνεχώς οι ηθοποιοί. Ξεκινά με τον έρωτα, με τη σύλληψη του παιδιού που είναι ο ρόλος, με την εγκυμοσύνη που είναι η πρόβα, τη γέννα που είναι η πρεμιέρα, την επιλόχεια κατάθλιψη των πρώτων ημερών μετά την πρεμιέρα, την απόλαυση και την ωριμότητα που έρχεται μέσα στον χρόνο των παραστάσεων για να κλείσει τέλος με τον θάνατο του ρόλου-ήρωα που έρχεται μοιραία με το τέλος των παραστάσεων. Έτσι το έργο παραδίδεται ξανά στην πνευματικότητά του ώστε να το συλλάβει ο επόμενος στον αιώνιο χρόνο», λέει στην εφημερίδα Καρφί και συνεχίζει: « Από την άλλη πλευρά με εκνευρίζει και με ταράσσει ο μη σεβασμός, η έπαρση, η αλαζονεία κι ο εγωκεντρισμός. Βλέπω, λοιπόν, μεταξύ ανθρώπων που κάνουν την ίδια δουλειά, να μην έχουν καταφέρει να διαχειριστούν τον συμπλεγματισμό τους, έτσι ώστε να νομίζουν ότι όλοι τους οφείλουν. Αυτή την στάση την αποτιμώ ως παθογένεια. Θεωρώ ότι αρκετοί συνάδελφοι αυτοεγκλωβίζονται σε ένα υπερ-εγώ καταστροφικό για τους ίδιους και κατά συνέπεια για την τέχνη που υπηρετούν. Αυτό είναι ένα κομμάτι της δουλειάς και της συνάφειάς μου μαζί τους που όταν απαντάται γίνεται εξόχως μισητό».