Τάμτα: «Δεν θέλω πάλι να μπω στη διαδικασία να…»
Η Τάμτα έχει μιλήσει πολλές φορές για τα δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια που πέρασε στη Γεωργία. Τελικά πιστεύει ότι η ζωή ήταν γενναιόδωρη μαζί της;
«Πάρα πολύ, δεν το συζητώ καν. Είναι ακόμη και ελπίζω να συνεχίσει» τόνισε στο TV Έθνος.
-Από τις δυσκολίες εκείνης της εποχής τι θυμάσαι πιο έντονα;
«Δεν θέλω πάλι να μπω στη διαδικασία να επαναλάβω τα ίδια. Εχω μιλήσει πολλές φορές γι' αυτά. Ενώ έχω μιλήσει με περήφανη διάθεση για όλα αυτά, κάποιες φορές έχουν αποτυπωθεί στο χαρτί μίζερα και εγώ δεν είμαι καθόλου μίζερος άνθρωπος.»
-Βίωσες ρατσισμό όταν ήρθες στην Ελλάδα;
«Καθόλου. Για ποιο ρατσισμό μιλάμε όταν μπήκα σε ένα παιχνίδι και χωρίς συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα κέρδισα τη δεύτερη θέση; Οι Έλληνες με ψήφισαν. Παντού υπάρχει ξενοφοβία, όμως εγώ δεν το αντιμετώπισα».»
-Θα μπορούσες να γυρίσεις μόνιμα στη Γεωργία;
«Ο άνθρωπος όλα τα μπορεί όταν παρουσιάζεται ανάγκη. Τώρα όχι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το ιδανικό για μένα είναι να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να βρίσκομαι και εδώ και εκεί. Η ζωή μου πια είναι εδώ. Νιώθω την Ελλάδα πατρίδα μου. 20 χρόνια έζησα στη Γεωργία και 15 εδώ.»
-Η κατάσταση με το προσφυγικό τι συναισθήματα σου προκαλεί;
«Νιώθω απαίσια. Ακούω, βλέπω, διαβάζω συνέχεια και διαπιστώνω διχασμένες γνώμες. Οι πρόσφυγες περνούν πολύ δύσκολες στιγμές, όπως όμως και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Όταν διαβάζεις πως έχουν χαθεί πάνω στη μετακίνηση περισσότερα από 10.000 παιδιά και ο αριθμός αυτός συνέχεια αυξάνεται, δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις ψύχραιμα και χωρίς ευαισθησία. Πονάει η ψυχή μου, πονάει η καρδιά μου και πραγματικά λυπάμαι πολύ γι' αυτούς τους ανθρώπους. Την προηγούμενη εβδομάδα κάποιοι φίλοι μου βρέθηκαν στα σύνορα. Ήταν οι μέρες της καταρρακτώδους βροχής. Μου έστελναν κάποια βίντεο και οι εικόνες ήταν πραγματικά πολύ σκληρές. Τα παιδιά περπατούσαν χωρίς παπούτσια στη λάσπη. Οι φίλοι μου έβγαλαν τα ρούχα τους και τους τα έδωσαν. Άγριες καταστάσεις, που δυστυχώς υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου. Όπως υπάρχουν και άστεγοι Έλληνες που ζουν στην πόλη μας. Για όλους στενοχωριέμαι.»
«Πάρα πολύ, δεν το συζητώ καν. Είναι ακόμη και ελπίζω να συνεχίσει» τόνισε στο TV Έθνος.
-Από τις δυσκολίες εκείνης της εποχής τι θυμάσαι πιο έντονα;
«Δεν θέλω πάλι να μπω στη διαδικασία να επαναλάβω τα ίδια. Εχω μιλήσει πολλές φορές γι' αυτά. Ενώ έχω μιλήσει με περήφανη διάθεση για όλα αυτά, κάποιες φορές έχουν αποτυπωθεί στο χαρτί μίζερα και εγώ δεν είμαι καθόλου μίζερος άνθρωπος.»
-Βίωσες ρατσισμό όταν ήρθες στην Ελλάδα;
«Καθόλου. Για ποιο ρατσισμό μιλάμε όταν μπήκα σε ένα παιχνίδι και χωρίς συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα κέρδισα τη δεύτερη θέση; Οι Έλληνες με ψήφισαν. Παντού υπάρχει ξενοφοβία, όμως εγώ δεν το αντιμετώπισα».»
-Θα μπορούσες να γυρίσεις μόνιμα στη Γεωργία;
«Ο άνθρωπος όλα τα μπορεί όταν παρουσιάζεται ανάγκη. Τώρα όχι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το ιδανικό για μένα είναι να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να βρίσκομαι και εδώ και εκεί. Η ζωή μου πια είναι εδώ. Νιώθω την Ελλάδα πατρίδα μου. 20 χρόνια έζησα στη Γεωργία και 15 εδώ.»
-Η κατάσταση με το προσφυγικό τι συναισθήματα σου προκαλεί;
«Νιώθω απαίσια. Ακούω, βλέπω, διαβάζω συνέχεια και διαπιστώνω διχασμένες γνώμες. Οι πρόσφυγες περνούν πολύ δύσκολες στιγμές, όπως όμως και μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Όταν διαβάζεις πως έχουν χαθεί πάνω στη μετακίνηση περισσότερα από 10.000 παιδιά και ο αριθμός αυτός συνέχεια αυξάνεται, δεν μπορείς να το αντιμετωπίζεις ψύχραιμα και χωρίς ευαισθησία. Πονάει η ψυχή μου, πονάει η καρδιά μου και πραγματικά λυπάμαι πολύ γι' αυτούς τους ανθρώπους. Την προηγούμενη εβδομάδα κάποιοι φίλοι μου βρέθηκαν στα σύνορα. Ήταν οι μέρες της καταρρακτώδους βροχής. Μου έστελναν κάποια βίντεο και οι εικόνες ήταν πραγματικά πολύ σκληρές. Τα παιδιά περπατούσαν χωρίς παπούτσια στη λάσπη. Οι φίλοι μου έβγαλαν τα ρούχα τους και τους τα έδωσαν. Άγριες καταστάσεις, που δυστυχώς υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου. Όπως υπάρχουν και άστεγοι Έλληνες που ζουν στην πόλη μας. Για όλους στενοχωριέμαι.»