Ιβάν Σβιτάιλο: «Ένας άνθρωπος στη Νέα Υόρκη, που με βοήθησε όταν δεν είχα να φάω»
Ερχόμενος από μια άλλη χώρα, πίστευε ότι θα πετύχει στην Ελλάδα ο Ιβάν Σβιτάιλο;
«Όταν ξεκίνησα τα μαθήματα χορού, ένιωσα ότι βρισκόμουν σε έναν μικρόκοσμο και εστίαζα στη διαδικασία χωρίς να σκέφτομαι Ξεκίνησα στα 17 μου και η γιαγιά μου, θυμάμαι, έλεγε στη μητέρα μου τότε ότι δεν έπρεπε να ξεκινήσω σε τόσο μεγάλη ηλικία. Γνωρίζοντας οι κοντινοί μου άνθρωποι δεν είχαν τρομερές βλέψεις για το πώς θα μπορούσα να εξελιχθώ, δεν έθεσα μεγάλους στόχους. το περισσότερο που είχα στο μυαλό μου ήταν ότι μπορεί να άνοιγα κάποια στιγμή, μία μικρή σχολή χορού. Δεν ήξερα ότι θα πάρω υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση και θα πάω στην Αμερική, ότι θα χορέψω στη Λυρική, στο Ηρώδειο και την Επίδαυρο, ούτε ότι θα ακολουθήσω την υποκριτική ενώ είμαι χορευτής και η χώρα αυτή είναι της ταμπέλας. Ακολουθώ αυτή τη μέθοδο, του να εστιάζω στο τι μπορώ να κάνω τώρα», λέει στο ΟΚ ενώ αποκαλύπτει πως ήταν πολλοί εκείνοι που τον βοήθησαν. «Εννοείται, πολλοί. Δάσκαλοι χορού που μπορεί να μη μου έπαιρναν χρήματα για τα μαθήματα, ηθοποιοί που μου έδιναν χώρο στις παραστάσεις και ελευθερία να αυτοσχεδιάσω, ενώ είμαι χορευτής και δεν πρέπει, υποτίθεται, να μιλάω, σκηνοθέτες συνάδελφοι, φίλοι, ένας άνθρωπος στη Νέα Υόρκη, που με βοήθησε όταν δεν είχα να φάω, επειδή είχαν καθυστερήσει τα χρήματα της υποτροφίας μου», λέει στο ΟΚ.