Κώστας Κόκλας: «Στεναχωρήθηκαν, αλλά το χώνεψαν στο τέλος…»
Είναι ο Κώστας Κόκλας από εκείνους που θέλουν να κάνουν μια πορεία και στο τέλος επιθυμούν να καταλήξουν στο χωριό τους να ξεκουραστούν;
«Ναι, αυτό ήθελα να κάνω. Περνώντας όμως τα χρόνια, γίνεται πιο δύσκολο να σηκωθώ να φύγω, γιατί δένομαι πιο πολύ με τη δουλειά μου, τους ανθρώπους στην Αθήνα. Έτσι, το κάνω με την πρώτη ευκαιρία που θα βρω. Στη φάση που είμαι αυτό που μου έλειπε ήταν να βρεθώ με φίλους, με τον Αλκή (Κούρκουλο) και τον Λάμπη, να μαζεύονται οι φίλοι μας, πριν ή μετά την παράσταση, στο μαγαζί που έχουμε, να τρώνε, να πίνουν τον καφέ ή το ποτό τους», λέει στο Λοιπόν.
Όσο για το αν υπάρχει η «ασφάλεια» μιας δεύτερης δουλειάς;
«Οι δουλειές που κάνω δεν μπορείς να πεις ότι σε εξασφαλίζουν, ούτε το θέατρο ούτε αυτό το μαγαζί. Τις κάνεις μόνο αν σου αρέσουν, αν σου φτιάχνουν τη διάθεση. Το έχω βγάλει από το οικονομικό κομμάτι. Όσο πιο καλά κάνεις τη δουλειά σου, τόσο πιο πολλά χρήματα βγάζεις. Από πολύ νωρίς είχα ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου ότι δεν θα γίνω δημόσιος υπάλληλος, το είχα ανακοινώσει στους δικούς μου και οι καημένοι είχαν μεγάλο μαράζι, όπως όλη αυτή η γενιά. Στεναχωρήθηκαν, αλλά το χώνεψαν στο τέλος. Μάλιστα, ήμουν τυχερός γιατί με στήριξαν σ' αυτό που επέλεξα να κάνω, παρόλο που ήταν άνθρωποι που δεν ήταν ανώτερου μορφωτικού επιπέδου, είχαν ανοιχτό μυαλό», λέει στο Λοιπόν.