Γιάννης Βογιατζής: «Το σπίτι μου είναι το Εθνικό Θέατρο. Η ψυχή μου ανήκει στο θέατρο»
Ποια είναι η επιθυμία του Γιάννη Βογιατζή και πώς θα ήθελε ο κόσμος να τον θυμάται;
«Το σπίτι μου είναι το Εθνικό Θέατρο. Από εδώ ξεκίνησα και από εδώ θέλω να φύγω. Εδώ γνώρισα την Αρώνη, τον Μυράτ, τον Τσαρούχη. Χαίρομαι που είμαι 88 χρόνων και οι σκηνοθέτες με εμπιστεύονται. Είμαι ευτυχής όταν παίρνω τους ρόλους και τους διαβάζω σπίτι μου. Δεν είμαι ένας σύνθετος άνθρωπος ή καλλιτέχνης. Δεν κρύβω τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν ένιωσα πότε διάσημος. Η αναγνωρισιμότητα σε κολακεύει στην αρχή, αλλά μετά σε γεμίζει ευθύνη. Ο κόσμος με αγκαλιάζει στον δρόμο, αλλά εγώ κατεβάζω τα μάτια από συστολή», λέει σε καθημερινή εφημερίδα.
Τι θα ήθελε να λέει ο κόσμος για εκείνον;
«Οτι ο Γιάννης ήταν κύριος και καλός άνθρωπος. Και τελικά έγινε και καλλιτέχνης. Η ψυχή μου ανήκει στο θέατρο και χωρίς αυτό δεν θα μπορέσω να υπάρξω. Ο Λογοθετίδης μου είχε πει: «Γιάννη, δεν υπάρχουν κωμικοί ή δραματικοί ηθοποιοί. Υπάρχουν μεγάλοι και μικροί». Κανένας ηθοποιός δεν παίζει μόνος του ως θιασάρχης ή πρώτο όνομα. Στη σκηνή είμαστε όλοι μαζί. Ο Θεός μού έδωσε πολλές χαρές. Οπως να συνεργαστώ νύχτα, στα μπουζούκια, με τον μεγάλο Ζαμπέτα. Και τον λέω «μεγάλο» γιατί ήταν απλός. Και στη ζωή το πιο δύσκολο είναι να είσαι απλός. Τότε τους έλεγα: «Ο Ζαμπέτας είναι εκπληκτικός». Και δεν έλεγα ψέματα. Η ιστορία τον δικαίωσε, γιατί ήταν αληθινός. Στη ζωή υπάρχει και η σταύρωση, αλλά υπάρχει και η ανάσταση», καταλήγει.