Άρης Πλασκασοβίτης: Οι δυσκολίες, τα «χαστούκια» και ο ψυχολόγος

«Έζησα έναν πολύ έντονο χωρισμό, των γονιών μου, όχι με τις καλύτερες συνθήκες, με φασαρίες και τρεχάματα, ένας χαμός. Όλα αυτά, δυστυχώς ή ευτυχώς, από πολύ μικρή ηλικία με έκαναν να μπορώ να είμαι μαχητής, έχω κάνει και τατουάζ στο δείκτη μου γράφοντα5 τη λέξη στα αγγλικά. Συνειδητοποίησα πιο νωρίς πράγματα για τον εαυτό μου. Πρέπει να παλέψεις ψυχολογικά, πραγματικά για κάτι, για να το ξεπεράσεις, κι αν χρειαστεί να απευθυνθείς σε κάποιον ψυχολόγο» είπε στο Λοιπόν και συνέχισε:

«Εννοείται πως το έκανα, ναι. Μου πήρε χρόνια... Ξεκίνησα με παιδοψυχολόγο κάποια στιγμή, σταμάτησα, ξεκίνησα πάλι στα 16 μου, ψάχνοντας διάφορες άλλες θεραπείες ψυχανάλυσης, τύπου υπνοθεραπεία. Κατάλαβα ότι δεν μου πάνε, δεν με καλύπτουν. Ερχόμενος στην Αθήνα, ξεκίνησα ψυχανάλυση, γιατί είχα φτάσει σε ένα οικονομικό άκρο, δεν είχα χρήματα, έτρεχαν οι λογαριασμοί δεν είχα δουλειά και ήταν ψυχοφθόρο αυτό το απανωτό «όχι» που άκουγα από τη μία δουλειά στην άλλη. Έφαγα πολλές «σφαλιάρες» από τις δουλειές. Μου έκλειναν πολλές πόρτες, αλλά όσες πόρτες μου έκλεισαν στην αρχή, άλλο τόσο μου άνοιξαν μετά. Ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο, βρήκαμε τη χημεία μας. Σταμάτησα κάποια στιγμή, γιατί ένιωσα ότι ολοκλήρωσα έναν κύκλο. Αν ξανανιώσω ότι θέλω να ξαναπάω, θα το κάνω, δεν έχω θέμα. Καταστάσεις που έχω ζήσει στη ζωή μου με έκαναν να μην έχω βγει από το σπίτι τρεις μήνες. Ούτε διασκέδαση ούτε να φλερτάρω, τίποτα... Το καταφύγιο ήταν το φαγητό και η χαζοτηλεόραση. Υπήρξα 15 κιλά παραπάνω από αυτά που είμαι τώρα»