Στράτος Τζώρτζογλου: «Δέος με πιάνει με τους μικρότερους και τους μέτριους»

Ο Στράτος Τζώρτζογλου μένει σε ένα δυάρι στην Αστόρια. Ο χρόνος στη Νέα Υόρκη κυλάει σαν σε κλεψύδρα. Όλα είναι θέμα ταχύτητας. Και πίστης. Ο Κάρολος Κουν του είχε πει πως είναι «Περίεργα αυθόρμητος, περίεργα άμεσος, περίεργα ειλικρινής». Ο Ζυλ Ντασσέν τον φώναζε «Μικρό μαφιοζάκι», ενώ ο Ελία Καζάν, που τον συνάντησε όταν ήταν είκοσι τριών, του είχε πει ότι για την Αμερική ήταν μεγάλος και πως έπρεπε ήδη να είχε πάει από τα δεκαεπτά του.

«Με αυτούς τους ανθρώπους δεν είχα ποτέ θέμα. Ούτε ένιωθα δέος» μας λέει. «Δέος με πιάνει με τους μικρότερους και τους μέτριους. Αυτοί μπορεί να σε τσακίσουν. Ο μεγάλος και σημαντικός ξέρει από την αρχή ότι θα πετύχει. Δεν θα σε ζηλέψει, δεν θα σε πολεμήσει, δεν θα σε βλάψει. Δεν στηρίζεται στη δική σου πτώση. Ακόμα και έτσι, όμως, ο φόβος της αποτυχίας υπάρχει πάντα μέσα του. Το ζητούμενο είναι πώς θα ντιλάρεις μαζί του. Άλλος θέλει να καταστρέψει την καριέρα των ανταγωνιστών του. Άλλος εκπορνεύεται. Άλλος παρακαλάει θεούς και δαίμονες». Ο ίδιος πως αντιπαλεύει το φόβο; «Εδώ έχω να αντιμετωπίσω μια άλλη πρόκληση. Το ότι για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν δουλεύω. Είναι δύσκολο να μπεις στο παιχνίδι. Καταρχάς, αν δεν έχεις καλό μάνατζερ, δεν μπορείς ούτε σε οντισιόν να πας».

Η ανωνυμία τον αποθαρρύνει; «Είχα μάθει τριάντα χρόνια να δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ και να μιλάω με πολύ κόσμο. Να έχω φίλους, σχέσεις, συνεργάτες. Ξαφνικά βρέθηκα σε μια τεράστια πόλη που δεν με ξέρει η μάνα μου. Αλλά αν πανικοβληθώ και δεν μείνω συγκεντρωμένος στο στόχο μου, την έχω πατήσει. Εδώ είναι πιθανό να περάσουν είκοσι χρόνια και να μην κάνεις τίποτα. Μπορεί να πηγαίνεις σε πάρτι, να κάνεις τον ωραίο και να χαθείς για πλάκα». Υπάρχουν κυκλώματα; «Υπάρχουν. Η διαφορά είναι πως δεν τα βλέπεις, είναι αόρατα. Μοιάζει με το να πολεμάς σε ένα σκοτεινό τοπίο ακούγοντας μόνο ήχους. Γι’ αυτό οι κεραίες σου πρέπει να είναι διαρκώς στραμμένες προς κάθε κατεύθυνση», λέει στο People.