Πώς πειράζει τον Πασχάλη Τερζή η κόρη του Γιάννα;

«Ο πατέρας µου τραγουδούσε. Ήταν βοσκός και τραγουδούσε στα χωράφια. Όταν τον άκουγαν οι συγχωριανοί, σταµατούσαν όλοι τη δουλειά και λέγαν “τραγουδάει το Μαµουσάκι”. Από δώδεκα χρονών παιδάκι έγινα εµποράκι. Πωλούσα ντοµάτες, κηπευτικά, ροδάκινα και σταφύλια. Έκλεβα και λιγάκι στο ζύγι. Ρίχναν τα καλάθια οι κυρίες από τις πολυκατοικίες της Θεσσαλονίκης και τους έβαζα µέσα ό,τι ζήταγαν. Ξυπνούσα στις 3 το χάραµα. Με τα πόδια πήγαινα στη λαχαναγορά. Φόρτωνα τον γαϊδαράκο µου και µέχρι το µεσηµέρι ξεπούλαγα και έτρεχα περιχαρής στη µάνα µου και της έλεγα “µάνα, σήµερα έβγαλα δέκα δραχµές περισσότερες από χθες”. Μεγαλώνοντας, στα εφηβικά µου χρόνια, έγινα παιδάκι του 1-1-4. Οµως ήµουν από βρέφος αριστερός, από οικογένειες αριστερών πάππου προς πάππου. Ερχόταν ο Θεοδωράκης στα “Ιλίσια” και έσπρωχνα για να µπορέσω να φτάσω δίπλα του. Eφτασα, µε είδε και µε χάιδεψε. Είµαι ευλογηµένος από τον “πατριάρχη”. Πέρασαν χρόνια πολλά και κάποτε τραγούδησα σε µία συναυλία του Μίκη στο Ηρώδειο. Με είδε στην πρόβα και µε φώναξε: “Πασχάλη, έλα να σε ξαναχαϊδέψω”. Ηταν µία Ελλάδα τότες που ανέβαινε. Σκαλί-σκαλί. Ενώ τώρα βρήκε ο κουτσός κατήφορο. Μπήκα στο τραγούδι µε τρόπο µαγικό, όπως ακολουθεί ένας το άστρο που οδήγησε τους µάγους στη Βηθλεέµ. Το δικό µου το άστρο που µε οδήγησε στο τραγούδι ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Υπηρέτησα φαντάρος στο Κιλκίς. Μουλαράς. Ειδικότητα, πεταλωτής. Και ο Καζαντζίδης στη Μακρόνησο µουλαράς ήταν. Μία µέρα µε φώναξε ο διοικητής: “Τι δουλειά έκανες, ρε, στη ζωή σου;”. “Γύψινες διακοσµήσεις”, του λέω. “Α, ωραία, θα µας ζωγραφίσεις τον Φοίνικα µε τον φαντάρο!”. Εκανα κάτι ψευτοαντιγραφές, τις είδε και µου λέει: “Γιατί, ρε, δεν βάζεις το όνοµά σου από κάτω; Μην τυχόν και το δει ο πατέρας σου ο κοµµουνιστής;”. “Τι όνοµα να βάλω, κύριε διοικητά; Ο Πικάσο είµαι;”.
∆εν έπαιξα παιχνίδια στα νιάτα µου. ∆εν είχαµε παιχνίδια ποτέ στο σπίτι. Μόνο “σκαλοµαρία” έκανα όταν κατεβαίναµε στην πόλη. Η µάνα µου ήταν κατάκοιτη γιατί υπέφερε από τη µέση της. Ο πατέρας µου δούλευε στον Γαλλικό ποταµό. Τα αδέλφια µου τα ανάστησα εγώ. Αρµεγα τη µία κατσίκα που είχαµε και τους έδινα το γάλα.
Στα εφηβικά µου χρόνια τραγουδούσα µόνο τραγούδια του Στέλιου και του Μανώλη Αγγελόπουλου. Του τσιγγάνου. Έζησα τα πάντα. Τα λέω στα παιδιά µου και δεν τα πιστεύουν. Η κόρη µου, η Γιάννα, µε πειράζει: “Πολλά έργα του Ξανθόπουλου έχεις δει, πατέρα, στη ζωή σου”. Κι όµως, είµαι απόφοιτος του δηµοτικού, τίποτα περισσότερο. Αλλά σπούδασα και στο γυµνάσιο του δρόµου και στο πανεπιστήµιο της νύχτας. Ο πατέρας µου πρόλαβε το ανέβασµά µου. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, µε φώναξε και µου είπε: “Άκουσε, αγόρι µου. Ο,τι και να γίνεις από εδώ και πέρα, όσο και αν ανέβεις στην πίστα, Τερζής θα είσαι µόνο στο όνοµα. Όταν κατεβαίνεις από την πίστα, θα γίνεσαι Πασχάλης. Γιατί αν δεν υπάρχει ο Πασχάλης, δεν θα υπάρχει ούτε ο Τερζής”.

Πηγή: Real