Βίκυ Βολιώτη: «Περιοριζόμαστε στο να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους γονείς μας»

Τι σε κέρδισε στο αυτοβιογραφικό έργο του Χέρμπερτ Άχτερνμπους στο οποίο πρωταγωνιστείς;

Αναφέρεται στη συνάντηση του με τη μητέρα του, από την οποία αποχωρίστηκε όταν ήταν 3 ετών εξαιτίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Η μητέρα του τον έστειλε να ζήσει με πι γιαγιά του εκτός Μονάχου, για να είναι ασφαλής, όμως με το τέλος του πολέμου για διάφορους λόγους δεν τον ξαναπήρε κοντά της. Η σχέση της περιορίστηκε σε λίγες επισκέψεις και μία μεγάλη αλληλογραφία. Το έργο αναφέρεται στην ημέρα που ο Χέρμπερτ τελειώνοντας το σχολείο επιστρέφει στη μητέρα του, όχι όμως για να μείνει μαζί της όπως και εκείνη ελπίζει, αλλά για να ξεκαθαρίσει τη σχέση της και να καταλάβει για ποιο λόγο η μάνα του ήταν απούσα από τη ζωή του. Η Λουίζε που υποδύομαι είναι ένας χαρακτήρας πολύ ιδιαίτεροι. Ενώ έχει θυσιάσει τις επιθυμίες και τα όνειρα της για τον νόθο γιο της η θυσία της περιορίζεται σε μία οικονομική στήριξη και εξ αποστάσεως αγάπη, επειδή δεν ήταν ικανή να προσφέρει περισσότερη τρυφερότατα από εκείνη που είχε λάβει οκ παιδί - είχε τραυματική παιδικά ηλικία. Ο συγγραφέας μιλά για ανθρώπους που έχουν υποστεί ψυχικά τραύματα και τα διαιωνίζουν, μη μπορώντας να φανούν πιο μεγαλόψυχοι για να διορθώσουν τα λάθη τις προηγούμενης γενιάς.

Πώς ένιωσες διαβάζοντας το από τη σκοπιά της νέας μητέρας;

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτό το έργο το διαβάζεις και ως γονιοί και ως παιδί, γιατί μπορεί να μην έχουμε γίνει όλοι γονείς αλλά σίγουρα είμαστε όλοι παιδιά κάποιου. Μου μίλησε πολύ αυτό το έργο και ως παιδί και ως μαμά, γιατί μπαίνει σε μία διαδικασία κριτική ματιά απέναντι σε αυτή τη μητέρα και προσπαθεί να δει τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ διαφορετικά. Εμένα πιο πολύ στο έργο όμως με αφορά αυτή η επιτακτική ανάγκη ενός παιδιού που προσπαθεί να αποτινάξει τον γονεϊκό ζυγό. Δεν το κάνουμε σχεδόν ποτέ. Πάρα πολλές φορές περιοριζόμαστε στο να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους γονείς μας και να μένουμε εκεί. Όμως οφείλουμε στους εαυτούς μας να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας.