Χρήστος Νικολόπουλος: «Έχω πικραθεί πολύ για…»

Πολλοί μιλούν για μια νέα «κατοχή» που έχει τα χαρακτηριστικά ενός οικονομικού πολέμου. Πιστεύετε θέλουν να εξαθλιώσουν τον Έλληνα;

Θα σας μιλήσω για τον χώρο της μουσικής που περνάει μια μεγάλη κρίση εδώ και δέκα χρόνια με την πειρατεία, το ίντερνετ -καμία κυβερνητική αρχή δεν μας στήριξε σ' αυτόν τον τομέα-, την έλλειψη δισκογραφίας, τις διήμερες εμφανίσεις στα μπουζούκια. Ο χώρος μου είναι στον πάτο! Δεν παράγονται νέες δουλειές, δεν αναδεικνύονται καινούργιοι τραγουδιστές ούτε δημιουργοί. Εχω πικραθεί πολύ για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Η κατάσταση είναι τραγική για όλους μας. Και ίσως δεν πρέπει να μιλάω γιατί έζησα τις «χρυσές» εποχές κι έβγαλα χρήματα. Κουράστηκα όμως, δούλεψα πολύ, πόνεσα. Δεν έβγαλα όμως τα χρήματά μου έξω, είμαι πατριώτης. Τα είχα όλα εδώ στις δικές μας τράπεζες και ζω όπως χιλιάδες ελληνες τα capital controls και με τον κίνδυνο κάποια στιγμή να τα χάσω και όλα. Δυστυχώς βιώνουμε μια ζοφερή πραγματικότητα, μισθούς πείνας, ανεργία, κομμένες συντάξεις που δεν φανταζόμασταν ποτέ στη ζωή μας.

Από πού παίρνετε ελπίδα;

Όπως όλοι οι Έλληνες, από την οικογένειά μου, τη γειτονιά μου, τους φίλους μας. Προχθές έχασα έναν από τους δυο φίλους μου. Εκείνον με τον οποίο μέναμε μαζί στην Αθήνα ως έφηβοι, που σας ανέφερα στην αρχή. Τον έφαγε η κρίση, έπαθε ανακοπή ο άνθρωπος ξαφνικά. Είχε προβλήματα, δεν μιλούσε κι έσκασε από τη στενοχώρια. Όπως και άλλοι συνάνθρωποί μας που, όπως πληροφορούμαι, χάνουν τη ζωή τους από τον καρκίνο. Μα πιστεύουν ότι θα μας σκλαβώσουν; Το πνεύμα είναι άυλο, δεν σκλαβώνεται. Ο Ελληνισμός δεν πεθαίνει. Ας παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλον για να μην απελπιστούμε. Εδώ που φτάσουμε, ας μας βοηθήσει ο Θεός! Γιατί νιώθω ότι η σπίθα του πολέμου είναι πολύ εύκολο ν' ανάψει.

Κύριε Νικολόπουλε, οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει;

Το γράψαμε, το τραγουδάμε και θα το τραγουδάμε. Να ξέρουν οι κυβερνώντες ότι, όπως ο λαός τους ανέδειξε, έτσι μπορεί και να τους αλλάξει. Για μένα δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ενωση. Κάθε χώρα υποστηρίζει τα συμφέροντά της σαν τη Μαφία. Μας έχουν αφήσει στα... δόντια των τοκογλύφων. Δεν ξέρω αν αυτό το οικοδόμημα της Ε.Ε και μετά το Προσφυγικό μπορεί να αντέξει.

Πώς βλέπετε τα πράγματα με τους πρόσφυγες;

Ανθρώπινα τους λυπάμαι. Κλαίει η ψυχή μου. Γιατί και οι Έλληνες εκδιώχθηκαν από τη Μικρά Ασία κι από τον Πόντο, ξεριζώθηκαν για να σώσουν τη ζωή τους. Οι Σύροι αναγκάστηκαν να φύγουν από τη χώρα τους -και τους βλέπεις ότι διαφέρουν κατά πολύ από τους άλλους μετανάστες και μορφωτικά και οικονομικά- για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους από τις βόμβες. Η Πολιτεία έχει μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση στην Ειδομένη. Δεν μπορώ να βλέπω 12.000 πρόσφυγες στα χωράφια, μεταξύ των οποίων οι 5.000 είναι παιδιά. Τι ρόλο παίζουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις; Γιατί δεν τους βάζουν σε μια τάξη; Πάντως οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα, γι' αυτό και κάθονται στα σύνορα μήπως και ανοίξουν. Άκουσα ότι υπάρχουν 90.000 ασυνόδευτα παιδιά στην Ευρώπη. Για ποιον πολιτισμό μού μιλάτε; Κοκορεύεται ο Ερντογάν ότι τους 3.000.000 πρόσφυγες που φιλοξενεί η Τουρκία τούς έχει σε καταυλισμούς. Και εμείς γι' αυτούς τους 60.000 που μας ήρθαν δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε δομές; Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Είμαστε ανίκανο κράτος; Ή κάποιοι τους παραπληροφορούν;

Πηγή:espresso